Buon Natale...Merry Christmas...Feliz Navidad..Boldog Karacsonyt..Joyeux Noel..Srećan Božić

Caro diario...dear diary… querido diario… cher journal… dragi dnevniče… kedves naplóm,

Un'altro anno sta per finire. Siamo già a Natale, come vola il tempo! Sono dodici anni che questo giorno ha un significato diverso per me che, da bambina, avevo solo una festività natalizia, quella del 7 gennaio essendo  di religione ortodossa. Però, grazie agli amici, che da subito mi avevano "adottata" e soprattutto insegnato che quello che davvero contava era lo spirito natalizio, col tempo mi sono abituata di avere le doppie festività e mi ritengo davvero fortunata.

Per questo Natale vi auguro di essere felici, di godere di ottima salute e di essere sereni. Che l'anno nuovo possa essere migliore, all'insegna di amore, amicizia e lealtà, che possa darvi le certezze e che sia la realizzazione di tutti i vostri sogni. Buone feste, ovunque siate! 

To all my friends, the old and the new ones, may this Christmas bring you joy and happiness, love and care and that all your dreams may come true. My best wishes for the coming year 2013. As you all know, at least my friends do, I’m not Catholic, I’m Ortodox, but since I moved to Italy, I have an extraordinary opportunity, given to me by my friends: to have double Christmas, and double presents! Yes, I know, I am quite a lucky girl. Happy holidays to everyone!

A los amigos viejos y aquellos nuevos; a todos los amigos que me han enseñado que la distancia a veces no existe y no cuenta nada se hay emociones que llegan y es así, cada día más lo confirmo; deseo de pasar esa Navidad en familia, junto a la gente que aman. ¡Feliz Navidad y Prospero año 2013! ¡Felices fiestas a todos!

Pour tous mes amies, anciens et nouveaux, mes meilleurs souhaits de Joyeux Noël et Bonne et Heureuse Année 2013 ! Meilleurs Vœux !

Svim svojim prijateljima, novim i starim, koji danas slave Božić, od srca želim sve najbolje ! Neka nam ova Nova 2013 bude bolja od prethodne i donese sve ono o čemu smo sanjali: puno sreće, ljubavi i dobrog zdravlja! Srećni praznici!

Minden jót magyar barátaimnak. Hozzon a Karácsony sok boldogságot. Szeretlek titeket! 

With all my love,                    
Emy

33 je moj srećan broj

Dragi dnevniče,

Zatvorio se još jedan krug života, trideset i drugi po redu. Beše to jedna uspešna, sa usponima i padovima, godina. Red sreće, red tuge, komplikacija i neočekivanih rešenja, ali kad sve saberem i oduzmem, ne žalim se. Idem napred, kao i uvek, sa osmehom na licu, u nove privatne i poslovne pobode. 

Hvala svim divnim ljudima, dalekim i bliskim, koji su mi ulepšali i ovaj rođendan svojim veselim i iskrenim čestitkama. Hvala mami koja uvek s ljubavlju pravi moju omiljenu tortu, i tati, jer su najdivniji roditelji na svetu. Dugi niz godina nismo bili zajedno na dan mog rođenja i zato mi je još draže što smo uspeli da nadoknadimo sve propuštene prilike. 

Veselo otvaram trideset i treći krug, sa najpozitivnim željama i snovima koji čekaju na mene da budu ostvareni. Trideset i tri je moj srećan broj! Nadam se bar! 

Prijatno veče, ma gde bili!

Bure života

Dragi dnevniče,

Davno me nije bilo, znam. Izgubljena u prostoru i vremenu, stavila sam blog na stand-by u iščekivanju da kao i posle svake bure zaplovim mirnim vodama. Nisu, ipak, sve bure iste. Ima onih koje nas totalno izbace iz koloseka, unesu tugu u naše živote, rušeći teško stečeni mir. Nije uvek lako, ali treba biti jak i izboriti se za ostanak na  površini.

Bilo je puno takvih oluja u mom životu. Nosile su sve pred sobom, potapavši, bez imalo stida i milosti, i najudaljenije kutke duše. Uvek, srećom, i najgore mećave prestanu a umesto njih jarko i puno topline sunce ugreje dušu i izmami osmeh na lice na kom je još uvek vidljiv haos koji je bura ostavila za sobom u znak sećanja. Neke rane, nažalost, nikad ne zarastu u potpunosti. A i ako se, kojim slučajem desi, tu su ožiljci da nas svakodnevno podsećaju na ono kroz šta smo prošli dok smo se svim silama trudili da se odupremo neprijateljskim naporima da nas odvuku na dno.

Tu su i one bure koje nas uvuku u vrtlog promena, pozitivnih na svu sreću, i koje nas tako dobro protresu kao kakva centrufuga da nam, kad kazaljke počnu da otkucavaju poslednje sate dana ne preostaje ništa drugo sem da se hitro spremimo za počinak, jedva koristeći poslednje atome snage. Bure, vetrovi koji sa sobom nose novine, velike ili male, koje nas i naše navike menjaju iz korena.

U zadnjih par godina, igrom slučaja, pisanje je preraslo iz hobija u nešto mnogo veće, jače i svakako ozbiljnije. Nikada nisam razmišljala da se bavim novinarstvom, ono je odabralo mene, ali negde u sebi znala sam da moji napori i odricanja koji su vodili ka završetku fakulteta i post-diplomskih studija nisu bili uzaludni. Bilo je, istina, momenata kada sam se pitala šta mi je trebalo da završim međunarodne odnose i master iz studija Balkana i Istočne Evrope kada sam već odavno izašla iz tih voda i promenila vokaciju.

Sada znam, zapravo verujem, da svako zašto u životu ima svoje zato. Od oktobra radim, volontarno za sada, za jednu italijansku NVO koja radi sa Balkanom. Obaveze su se povećale, slobodnog vremena je sve manje, ali je zato moje zadovoljstvo svakim danom sve veće. Radim ono što volim a u isto vreme učim i nove stvari što me raduje. Upoznajem nove ljude.

Svaka promena, bila burna ili ne, je bitna. Život bez promena bi bio veoma dosadan. Meni bar.

Dobro veče, ma gde bili.

Ljubimac se voli - sećanje na Džuli

Dragi dnevniče,

Danas, 4.oktobra, kada obeležavamo Svetski dan životinja, ne mogu a da se ne setim nje, moje Džuli. Nažalost, sve naše zajedničke fotografije ostale su u Srbiji, osim jedne, meni najdraže. Pozlaćeni ram se stalno selio sa mnom, od odlaska iz Kraljeva pre 12 godina, i još uvek krasi moju sobu. Kad se god zagledam u pomalo izbledelu fotografiju, vratim se mislima u one srećne dane detinjstva.

Imala sam 12 godina kada je Džuli došla u naš dom. To leto, kao i svako, provodili smo na selu, kod bake, u blizini Vrnjačke banje. Mama mi je bila obećala na poklon psa, ako završim sa odličnim uspehom šesti razred, ali je tata, ne konsultovajući je, odlučio da me iznenadi pre vremena. Jednog jutra, na vratima bakinog doma pojavio se moj ujak Goran, i sa osmehom saopštio tati da treba da ide u banju jer je stigao pas iz Beograda. "Kakvo kuče?" Pitala je mama. "Kučeće!" Nasmejao se tata približavajući se autu. Ukratko, objasnio nam je da će naša mala porodica, koja je između ostalog već imala kućnog ljubimca, papagaja Marka, dobiti novog člana. Vratio se nakom kraćeg odsustva sa kutijom u kojoj je bilo štene pekinezera. Ženka, uplašena, cvilela je dok sam je polako i pažljivo vadila iz kutije, gledajući me svojim tužnim okicama. Dala sam joj ime Džuli, po omiljenoj pesmi koju sam često pevušila kad sam bila mala.

Prvu noć provele smo zajedno. I dalje uplašena, beba od dva meseca, ušuškana na krevetu pokušavala je da zaspi dok sam joj neprestano pričala o našem domu, i svim onim stvarima koje ćemo raditi kada poraste. Kako se leto bližilo kraju, a i početak školske godine, vratili smo se u Kraljevo. Tata je kupio korpu, koju smo ispunili jastucima, i stavio je u dnevnu sobu. Bio je kristalno jasan kad mi je rekao da nema šanse da će beba da spava sa mnom. Ali, ja sam bila malo nemirno dete, pa nisam ozbiljno shvatila naređenje a ni Džuli nije bila baš poslušno štene. Već te noći je napustila korpu i sakrila se kod mene na krevetu. Matorci su se bunili, u početku, ali kada su shvatili da nas ni dreka ni pretnje neće rastaviti, nisu imali izbora osim da popuste.

Tako smo Džuli i ja postale nerazdvojne. Dok bih se umivala i sređivala za spavanje, ona bi me čekala u kupatilu i zajedno smo išle u krevet. Prvo bih se ušuškala ja, a onda bi skočila ona i sklupčala se pored mojih nogu. Budila se sa mnom i ispaićala me u školu, a neretko smo i zajedno doručkovale. Postavljala sam njen tanjirić na sto, sve dok nas mama nije uhvatila na delu i dobro nas izgrdila obe. Nisam volela da jedem sama,  a Džuli se nije bunila što mi pravi društvo. Naprotiv.

Ponekad, kad bih se vratila iz škole, zatekla bih u stanu totalni haos. Ispomerane jastuče, poneki razbijeni suvenir, a neretko bi stradalo i mamino omiljeno cveće. Sve to je radila iz protesta jer smo je ostavljali samu, a ona to nije volela. Često bih je zatekla pored kuhinjskog prozora kako me čeka da dođem sa jutarnje nastave nestrpljiva da krenemo u popodnevnu šetnju. Kad bi me čula kako otključavam vrata stana, skakala bi veselo, mahajući repićem, radosna što me vidi. Naravno, sa povocem u zubićima, što bi bio siguran znak da od mene očekuje da je vodim na njena omiljena mesta, prvenstveno na stadion preko puta naše zgrade.

Džuli je uvek bila tu kad mi treba, čuvala me od bezobraznih ljudi, i što je bilo najbolje, niko nije smeo da povisi ton na mene. Svi su bili u fazonu, mali pas, to nit' ujeda niti laje. Ali, svako ko iole poznaje pekinezere, zna da to nije istina. Umeju da budu veoma ljutiti kada im nešto nije po volji. Noću, ako bih se otkrila a mama došla da me pokrije, moje malo pirgavo pseto bi odmah zubima za ruku, režeći na mamu što se uopšte usudila da me pipne. Plašila se jedino mog tate, i samo on je uspevao da je dovede u red. Kada bi zgrešila nešto, a on je izgrdio, sakrivala bi dupence uza zida znajući da joj ne ginu batine.

Najviše je volela da se vozi. Kada god bi krenuli negde, ulazila je prva u auto, nameštajući se pored prozora. Nekada, kada bi stali na semafor, ljudi bi na pešačkom stajali da vide da li je u pitanju pravi pas ili plišana igračka. A ona, sva ponosna, pokazivala bi svoju lepotu i svoje umiljate braon okice.

Pored vožnje, obožavala je da se kupa. Sva srećna bi uletala u kadu, pa čak kada je unutra neko od nas. Nije, ipak, volela fen, bežala je od njega, što bi se reklo, kao Đavo od krsta. Ali je zato koristila tepihe kao peškire, da se osuši pre nego bi došla na redovno četkanje svoje guste i mekane dlake. Češljanje joj nije smetalo, naprotiv.

Kada sam 1993 operisana u Tiršovoj u Beogradu, bio je to prvi put da smo se odvojile na duže. Kada sam se, nakon mesec dana vratila kući, niko nije bio srećniji od nje. No, kada je videla da me tata nosi, jer nisam smela da hodam, bila je jako tužna. Pametnica moja, kao da je znala da ne sme, ili iz straha da me ne povredi, prvih nedelja spavala je na tepihu, pored kreveta. Tek kada je videla da puštam prve korake sama, vratila se na svoje mesto pored mojih nogu. Kako sam te godine dosta izgubila od škole, pa sam morala da polažem ispite, pravila mi je društvo dok sam se preslišavala i na moje tačne odgovore lajala u znak odobravanja.

Sa svima se super slagala. U komšiluku su je svi voleli. Jedino je bila ljubomorna na papagaja Marka. Nije gubila priliku da se "izdere" na njega svaki put kada bi prošla pored kaveza. Jadničak, umro je jednog dana od straha, nakon što je višemesečno bio izložen Džulinom šikaniranju.

Kada je došlo vreme da odem u Sremske Karlovce, na polaganje prijemnog za gimnaziju, mama i tata su odveli Džuli kod bake, očeve majke, u selo podno planine Goč. Navodno, samo na kratko, dok se ja ne vratim. No, kada smo se mama i ja vratile u grad, ona je počela da sređuje kuću, onako generalno, i znala sam koliko je sati. Džuli je ostala kod babe i dede, gde su joj društvo pravile ostale životinje sa imanja. Posećivala sam je kad god sam mogla, iako je razdaljina, a kasnije i moja selidba u Italiju, učinila svoje.  Uginula je kada sam bila druga godina fakulteta. Tog dana sam mnogo bila tužna. Nisam bila u mogućnosti ni da je sahranim, ni da se pozdravim sa njom poslednji put.

Iako smo bile rastavljene dugo, period koji smo provele zajedno je najlepše sećanje na moje detinjstvo. Kao da me i sad gleda onim svojim medenim okicama, sa fotografije. Prošle smo puno toga zajedno, neke lepe, neke manje lepe stvari. Bila je moja najbolja drugarica, čuvar i branioc. Svi oni koji su je upoznali, znaju koliko sam je volela i koliko sam bila vezana za nju. I sad, kao da je čujem kako laje, tiho ali odlučno, da me probudi za školu.

Nikada više nisam imala psa, nije mi se pružila prilika. Ali znam da će jednog dana, ponovo, mojim životnim stazama trčati neka nova Džuli. Volite životinje, čuvajte i negujte vaše ljubimce. Iskrenije prijatelje od njih nećete naći.

Prijatno popodne, ma gde bili.

AV, AV!

Once upon a time in Hungary

Dear diary,

The other day I found in my mailbox a postcard from my Hungarian friend, Ferenc, or Feri as I prefer to call him. Ten days ago, or so, while we were chatting on gtalk, I told him about my famous postcard collection and asked him to send me one from Shetlands, where he was at the time on a business trip. He took a very nice postcard for me but since the post office was closed, it was sent from Szombathely, a lovely Hungarian town that used to be my home during the spring semester in 2008. I never spoke about those months on blog, although I always had the intention to do it. However, that year was one of the best periods of my life and deserves a special chapter.

To start a Hungarian story, I have to tell you that at the time I was doing my MA in Italy, in Forlì to be precise. The course consisted of two years of study, the first in Italy, the second one abroad. No one forced me to choose as a destination Kőszeg, a small but very beautiful Hungarian town in the region Vas. Actually, everybody was making fun of me because of that, asking me what I was going to do in the middle of nowhere, in the country whose language I even didn't speak. The official excuse was that my thesis topic was on Hungarian minority in Serbia and that I would, I was convinced, learn Hungarian language in a less than a year. At the moment I couldn't even imagine that moments I lived in those months would be so intense and important.

It was the end of September of 2007 when I left Trento and moved to the Vas region. For someone, like me, who was living in the north of Serbia for a while, coming to Hungary was like going back home to certain extent. I remember clearly that day, when we got to the Austrian - Hungarian border. The police officer didn't want to allow my dad to enter the country because he was not in posses of visa. Hungary at the time was not yet in Schengen, and regardless my father was the EU resident, by law he was not allowed to pass. Luckily there was Ferenc, from the beginning of story, who was my Hungarian contact in case of need, and he managed to arrange things. Actually, that was how we met for the first time. Later he brought me to the dormitory. I was so thrilled to meet the other students. In those first months, my roommate was a Russian girl Masha and we got allong quite well.

The group of students was small but particular, mixed of Hungarian and foreign students. A part of Masha, there was another Russian, Anya, three Turkish girls, Simge from Istanbul, Zeynep and Gokten from Ankara,  two guys from Kosovo Atdhe and Shqiprim, and the rest were Hungarians, Petra, Dori, Nora, Eszther, Delinke, called Delcsi, Gabor and already mentioned Feri. Our lessons took place in the European House, and it was really a sort of home, a place where we studied but also had moments of relax and fun. I liked most lunch time, when we would go to the local restaurants. In the first semester we were going all the time to the Irottko, and there was also a very nice pizzeria, called Rocco where we used to spend our evenings playing billard and chatting. While in the second semester, there was also another place, called Wich kitchen, or better Borszorkánykonyha (Thanks to Eszti who reminded me).

I had really great time in those first months.  My closest friend, even today we are still in contact, was the Turkish girl, Simge, born the same day as me, 4th December. For that particular reason, although I am six years older, that we call each other sister. Somehow, being a part of ISES (Institute for Social and European studies, guided by prof. Ferenc Miszlivetz) is really like being part of a family, and no matter that time passes by, life continues, the spirit never passes away. I was speaking about that with Feri the other evening. There is a girl from Ankara, called Pinar, who studied at the institute the year before I came, but we got connected and became friends, although we never had a real chance to meet. ISES connects people, and that's great!

I liked so much being in Hungary that I decided, at some point, to extend my permanence to another semester. Due to the fact that my Russian lessons were in Szombathely, the capital of the Vas region, after Christmas break I moved there. In the morning I would get up early to catch up a bus that would bring me to Kőszeg. I was not alone, there was a new Russian girl, Zlata, who was staying at the other dormitory, to make me company. In the second term the group changed a bit. Gabor went in Erasmus in my Forlì, new girls arrived, as Dora Preszeller, now living in Italy, Agnes, or Agi, and Veronika. There was a guy called Roland. Maybe I forgot someone, not easy to remember after all those years.

In that semester I had a little misadvanture. In March 2008, I went to visit Dori Preszi, she was organizing the 8th March party and my flight back to Italy, I had some university meeting, was the day after from Vienna. Dori lives in Gyor, so it was so easy for me to get to Vienna from there (and took less time, too). Unfortunately, when I arrived to the train station, I met a woman who robbed me. It was quite unpleasant situation, in a foreign country, with my Italian permit of stay stolen too, my credit cards, money, etc. Luckily there was Dori and her mum, who helped me economically to get to Vienna and arrive home safely. Funny enough that the thief decided to send all my documents to the Szombathely dormitory (inside of my wallet there was my Hungarian student id). Luckily, it ended well but at that moment it was not as funny as it is now.

Those months of my life in Kőszeg and Szombathely were so nice, so positive; I learned new things and met really great people. Had a lot of fun, too. The period I spent in Hungary will be always part of my memories, and I will remember it, with affection, for long time. Once maybe I'll go back for a visit. It would be interesting to see how much those places changed. Or not.

Thanks to all Hungarian, and not only, friends who made my student exchange perfect. Hope to meet you all one day. 

Septembar sa osmehom

Dragi dnevniče,

Postoje momenti kada nestanem, isparim kao voda na vreloj plotni. Volim te neke momente, kada me tišina obavije kao magla grad u jutarnjim satima. I ćutim, odabiram misli koje ću jednom, eventualno, nanizati kao nisku bisera. Samoća nam je nekad svima potrebna, nekom više, nekom manje. Ja sam na svoju navikla, prati me kroz život kao sen i ne napušta. Nije napadna, nekako nevidljiva a ipak tu, prisutna, kada mi dosade negativni ljudi, kada mi se prevrne sve u stomaku od pojedinih vesti koje nam svakodnevno serviraju domaći i strani mediji. Onda se jednostavno izolujem, napunim baterije omiljenim knjigama, muzikom koja mi prija i starim, dobrim filmovima koji znaju da me dobro nasmeju. Pogledam i po koju seriju, ne krijem da sam veliki fan serija s druge strane okeana. Ne onih tipičnih, američkih, već onih južnih, možda previše jednostavnih, neki bi rekli čak i da ispiraju mozak, ali koje znaju da me nasmeju. A tako, naravno, testiram svoje znanje španskog. Naravno, sve je stvar ukusa, nisu baš ni sve te "španske" serije iste, i ne prijaju mi baš sve. No, to je već neka druga priča.



I, tako, gde sam ono stala? Ah, da, kod punjenja baterija. Ovo leto me je prilično iscrpilo, što na privatnom, što na poslovnom planu. Da ne budem pogrešno shvaćena, uopšte se ne žalim. Naprotiv. Iz svake, pozitivne ili pak negativne situacije, izvukla sam po nešto, upoznala sebe za koji pedalj više. Spremna sam za nove početke i nove radne pobede. Ušla sam u septembar sa nekim novim samopozdanjem, širokim osmehom na licu, pozitivnim mislima i gomilom planova i želja koje treba ostvariti. Bitno je imati cilj i ići ka njemu sopstvenim, nikako tuđim, ritmom. Ići napred a nikako nazad.

Prijatan dan, ma gde bili i šta radili. Ne zaboravite na osmeh, pozitivne misli, i na prave ljude sa kojima vredi hodati životnim stazama. 

Summer break over - I'm back

Dear diary,

As you already know, I love summer. It was and still is my favorite season but I started to dislike the hot weather. This last week I opted for a small break from writing and posting, due to another heat wave - 7th since the beginning of summer - called "Desert Colossus that has arrived and which will entertain us for a couple days more. Besides, my mother was on holiday for few days and it was the right occasion to spend some time together in total relax & peace, away from our daily work obligations. I was so tired, I admit, and I needed to slow down in order to continue, fully in strength, with a creative and beloved writing job.

Unfortunately, there were no opportunities for traveling this summer, but I hope that it will be possible to take a train and leave for few days in autumn. I am really longing to visit some old friends that I haven't seen for months. Some other for ages. Every time I start to make a plan, it doesn't work as I wish so no more plans. Let's take things as they arrive. Do not go back in past, nor heading forward to the future quickly, but enjoy your life moments for what they are.

Since I am back, fully active, you can expect new posts on regular basis, in various languages as usual. I promise that I'll write in English more often, as I was doing at the beginning, when I created this online space.   Tomorrow, new poetry post for Serbian readers!

Keep in touch! Have a nice Saturday evening!

Poetična nedelja: Sreća

Dragi dnevniče,

Beše ovo jedan sasvim opušteni vikend. Odmorena, napunila sam baterije koje su se bile prilično ispraznile, spremna sam za novu nedelju koja je pred nama kao i za  izazove koje sa sobom nosi.

Već duže vreme nedeljom se družimo sa poezijom, tako da ni ova neće biti izuzetak. Za danas sam odabrala poemu nazvanu "Sreća".

Prijatno veče, ma gde bili...

Sreća

Tako daleko a tako blizu

Pronađem je pa izgubim

Stignem je a ona beži

Nedostižna a ipak moja.

Imam je, na dohvat ruke

A onda se vešto otisne nebu pod oblake

Pronađem je u najdaljoj zvezdi

Skriva se iako želi da je otkrijem.

Igramo se često žmurke

Zapljuva se ona, zapljujem se ja

Postanemo drugarice koje se poštuju

Svađamo se oko sitnica a teško mirimo.

Ponosna ona, tvrdoglava ja

Jurimo se po beskraju u tišini

Nađemo se na pola puta, kompromisno

Blizu a ipak daleke.

Ona je tu kad treba, kada zaslužim

Kad imam dovoljno strpljenja da je čekam i nadam se

Ispuni mi dušu, da i oduzme sve

Moje najdraže blago koje ljubomorno čuvam.

Sad je tu, ali otićiće kad joj dosadim

Nekom drugom da ulepša život

Koliko god da vara uvek se vraća kući

Ona je lepa samo dok se čeka.

Dopo la pioggia spunta l'arcobaleno..posle kiše stiže duga

Caro diario,

E' un venerdì sera particolarmente nervoso, per vari motivi. La Serbia ha perso contro l'Italia in semi-finali della pallanuoto, alle Olimpiadi di Londra. Poi, alcune notizie non mi hanno proprio rallegrato la giornata.  Però, in compenso, c'è stato un momento che mi ha riempito il cuore della gioia. Vedere spuntare, dopo la pioggia estiva che colora questi giorni, un magnifico arcobaleno - mi ha resa felice come quando ero una bambina che si emozionava per così poco. Non è che, poi, sono cambiata con gli anni. Anzi, sono ancora le piccole cose come questa che mi fanno sentire in pace con me stessa e con tutto il mondo. Al fine del post, vi aspetta la foto e la melodia per finire la giornata in bellezza!

A presto!

Još jedan petak, pomalo nervozan iz više razloga. Vaterpolo reprezentacija Srbije je izgubila od Italije, u polufinalu Olimpijade u Londonu. Plus neke vesti koje mi baš nisu ulepšale dan. Videti posle letnje kiše, koja je obojila ove poslednje dane, prelepu dugu na nebu me je učinilo srećnom kao kada sam bila devojčica kojoj je trebalo tako malo za radost. Nije da sam se s godinama promenila. Naprotiv. I dalje  male stvari čine da pronađem mir u sebi samoj i svetu koji me okružuje. Na karaju ovog posta, čeka vas fotografija i melodija da završite dan na najbolji način!

Do skorog čitanja. 

L'arcobaleno a Trento... Duga u Trentu...

E, visto che ieri non c'era il post musicale, che quest'estate sia anche nel ritmo del tango! Una milonga molto allegra, passionale.. Bailamos?

S obzirom da juče nije objavljen muzički post, nek' ovo leto bude i u ritmu tanga! Jedna brza i strasna milonga.. Jeste li za ples?

Ciao.. Ćao...

Molba

Dragi dnevniče,

Četvrtak je, jedan pakleni, letnji dan, osvežen kišom koja je padala do maločas. Obično, na ovaj dan, podelim sa tobom i našim čitaocima pesmu, koja na neki način predstavlja moju muzičku razglednicu ovog leta. Danas mi, ipak, nije do pevanja, do lepršavog ritma po čijim taktovima bih mogla da zaigram. Više mi prija tišina polumračne sobe koju povremeno prekidaju moje misli, zamršene a ipak kristalno jasne.

Kad si dete, jedino što želiš je da uživaš u radostima detinjstva, da se družiš sa vršnjacima i uživaš u jednostavnosti života, kako uostalom i dolikuje klincima u odrastanju. Život, bar u tom dobu, trebalo bi da bude drugačiji, obojen bojama radosti i sreće, što ipak, nažalost, nije uvek slučaj.

Koliko život ume da bude lep, s jedne strane, s druge zna da bude veoma okrutan i surov. Večeras sam pročitala nešto što me je jako rastužilo, priču, pre bih je nazvala ispovešču, jednog oca iz Beograda čiji sin boluje od retke Gošeove bolesti. Boris ima samo tri godine i zaslužuje da kao i svi njegovi vršnjaci živi normalnim životom.

Ono što želim je, ovo je više molba, da odvojite par minuta svog dragocenog vremena, posetite blog Borisovog tate, pročitate tekst i prosledite ga vašim prijateljima. Tako možda dođe do pravih ljudi koji mogu da pomognu Borisu i ostaloj deci, kao i njihovim roditeljima, koji se nalaze u istoj situaciji.

Hvala vam. 

Quando un mito muore

Caro diario,

Pensavo e ripensavo oggi alla notizia che ieri sera diedero al TG, e ai commenti fatti in seguito e ho capito che era giusto parlarne.

Tutti noi, da giovani ma anche crescendo, abbiamo avuto dei miti, dei bei esempi da seguire nel mondo dello sport, della musica o della tv..oppure del cinema. Quelle persone tanto lontane da noi ma anche vicine per il proprio modo di pensare o di essere. Quelle che ascoltavi e ti dicevi: "Quando sarò grande voglio essere come lui o lei..". Cantanti, attori oppure atleti ci hanno segnato, nel bene e nel male, la crescita, l'adolescenza, in una frase - ci hanno e ci accompagnano per tutta la vita.

Tanti di noi sono amanti dello sport, alcuni lo praticano, altri solo lo seguono. Tifiamo per le squadre preferite, per gli atleti migliori, li seguiamo - piano piano diventano miti da seguire e amare. Uno dei miti era anche lui, il giovane marciatore italiano, vincitore della medaglia d'oro a Pechino, Alex Schwazer. Quel ragazzo da sguardo limpido, con una faccia così buona e pulita, che vedevano spesso nella pubblicità di kinder pinguino, ha scelto la via più facile, una di quelle che bisogna evitare non percorrere. Un vero campione non lo fa, di solito, non usa certi metodi, non cade nel baratro per ottenere la vittoria. Ma l'ha fatto, all'ultimo controllo è risultato positivo al dopping, e ha dovuto abbandonare le Olimpiadi. La sua carriera finisce qui, lo ha ammesso lui stesso, cosciente d'aver sbagliato.

E' la colpa della società, che premia soltanto i vincitori e classifica perdenti quelli che non ottengono i risultati prefissati, quelli che poi, ad essere sinceri, non possono sempre dare il massimo. Uno per raggiungere obiettivi a volte è disposto a tutto. Alex ha sbagliato, sono cose che non si fanno nonostante uno possa trovarsi in un periodo difficile e lo vede come l'unica uscita possibile. Gli sbagli si pagano ma possono essere superati, perdonati, e soprattutto possono non ripetersi più. Lui è giovane, e se saprà, potrà uscirne.

Foto: Ansa

E' vero, è caduto un mito, di molti. Però quando un mito muore non bisogna sempre accanirsi, ma cercare di capire e se si può perdonare. E' umano saper andar oltre, avanti. Il mondo dello sport non è sempre bello, capitano anche cose negative, dalle quali però si può imparare qualcosa. E lui, Alex, credo che questa lezione non si scorderà mai. Quanto a noi, i miti sono e devono essere quelli che se lo meritano, belli fuori ma anche dentro, dai quali si può imparare. Ma sono umani anche loro, come noi d'altronde, e nessuno è perfetto.

Buonanotte, ovunque voi siate. 

Purple rain

Caro diario,

Non c'è nulla di meglio che rilassarsi con una lunga e calda doccia dopo una giornata a full. O meglio, semi-calda, visto che siamo in estate e in questi giorni fa troppo caldo per i miei gusti. E' vero, l'estate è la stagione che amo di più in assoluto, ma troppa afa non fa per me. Meno male che sta piovendo ora e l'aria si è rinfrescata per un po'.

Amo i temporali d'estate. C'è qualcosa di bello e nello stesso tempo inquietante in essi. Non mi piacciono i lampi e i tuoni, mi rendono piuttosto nervosa (non gradisco la parola paurosa) e mi fanno ricordare i bombardamenti del '99. Ho asciugato i capelli e mi sono seduta sul letto, vicino alla finestra, ad ascoltare i rumori e la musica della pioggia. Ho spesso pensato se mi fossi concentrata al massimo, che avrei potuto capire quello che mi stava dicendo e trovare qualche senso in quella melodia a volte angosciante ma che soprattutto aveva  l'effetto calmante su di me. Non sono ancora riuscita a decifrare il messaggio che porta con sé e chissà se succederà un giorno. Ma come sempre anche stasera mi ha resa un po' malinconica. Sarà che mi manca tanto papà, che è ancora giù in Serbia, e vorrei averlo vicino per abbracciarlo.

Sono però felice. Le cose stanno andando nel verso giusto. Sono contenta del mio lavoro presso "Italian Heritage Magazine". Amo scrivere più di qualsiasi altra cosa nel mondo, ed è l'unica che mi fa sentire me stessa, o meglio mi da il giusto senso della vita. Ecco. Se vi va, date un'occhiata al primo numero del magazine, che potete leggere qui. Stiamo già lavorando al secondo, ed è davvero molto interessante. Ve ne parlerò al tempo debito. La mia vita privata invece è come sempre troppo caotica, ci si ride, ci si piange, ma si va avanti lo stesso. La vita è bella in tutte le sue sfumature ed è così che la vivo - prendendo da questa sia le cose belle che meno belle.

Vi saluto con un grande della musica, Prince e il suo brano bellissimo "Purple rain", che mi è venuto in mente mentre scrivevo.. buona serata, cari, vicini e lontani, ricordatevi che siete sempre benvenuti..

Poetična nedelja: Jednom

Dragi dnevniče,

Još jedan letnji, vreli dan je na izmaku. Ne, nisam zaboravila na naše nedeljno druženje sa poezijom. Događalo se, istina, da preskočim neki od susreta, ali od aprila, kada sam pokrenula rubriku, naši susreti su bili redovni. Imali smo i goste na blogu, i uskoro ćemo se družiti sa nekim novim pesničkim dušama. Volite da pišete? Odlično.. javite se i rado ću objaviti vaše omiljene stihove.

Danas vam poklanjam svoje stihove, nastale upravo ovih dana. Osvrt  na prošlost, dodir sadašnjosti, san o budućnosti. Jednom, nazvah je tako, kao momenat koji ćemo proživeti jednog dana - više sam nego sigurna u to. Uživajte, do iduće nedelje i neke nove poetične priče.

Jednom

Negde tamo daleko ostale su moje misli

Nedosanjani snovi, neostvarene želje

Izbledele fotografije nekih boljih i lepših vremena.

Tamo gde smo koračali bosi po rosnoj travi

Ne mareći za juče, danas i sutra

Verujući čvrsto da će trajati zauvek, večno.

Prošle su decenije, odavno ništa nije kao pre

Daljine su stvorile nepremostivi jaz koji nas deli

Uspomene, suveniri, jedino što i dalje postoji.

Neki novi život,  novi svet, živimo danas

Daleko jedni od drugih, isti a opet drugačiji

Osobe, potpuni stranci koji će se jednom sresti.

Jednom, sutra, pre ili kasnije

Pronaćićemo se u starim slikama, rečima i melodijama

Ti, ja, i svi oni prošli dani koje smo prijateljima zvali.

VIAGGI A... Istanbul

Caro diario,

L'estate mi sempre evoca la voglia di fare la valigia e di andarmene da qualche parte lontana da tutto e da tutti. Forse perché ho la costante voglia di scappare, di esplorare mondi diversi dal mio. A volte i sogni restano soltanto i desideri da realizzare prima o poi, o forse mai. A dire il vero, è da tanto che non mi sono mossa da Trento, e sento, ogni tanto, la nostalgia di vecchi tempi quando si viaggiava di più. Almeno riesco a viaggiare con la mente, attraverso i ricordi, di quelli che non sbiadiscono mai, e oggi ho deciso di portarvi a Istanbul.. Non so se vi ci potrò portare con la "mia" macchina, ma partiamo lo stesso.

Non sapevo vi fosse la macchina col mio nome, me la segnala il caro Pier..

Era l'estate 2008 quando andai a Istanbul, a trovare la mia amica turca Simge, che in precedenza era venuta a trovarmi in Serbia. La conobbi durante i mesi che vissi in Ungheria, dove ero, come lei d'altronde, in Erasmus. Legammo subito, soprattutto perché avevamo molte cose in comune. Eravamo entrambe figlie uniche e festeggiavamo il compleanno lo stesso giorno: il 4 dicembre.  Infatti, anche oggi lei è per me la sorellina turca. Ma torniamo al viaggio.

All'epoca ero a Belgrado, ed era naturale che volassi a Istanbul da lì. Era l'11 agosto 2008. A raggiungermi ci sarebbero state Petra e Veronica, due ragazze ungheresi che studiavano con noi. Ci rimasi per dieci giorni davvero belli che ricordo con tanto affetto. E, ora, riguardando le foto, vengo assalita dalle stesse emozioni. Ricordo il vento che giocava con i miei capelli su traghetto che ci portava dalla parte europea a quella asiatica della città, il sapore del succo di arancia che prendevo durante il viaggio, e soprattutto il calore che fece in quei giorni. Un bacio rubato ad una festa, od erano di più? La melodia triste della canzone di Sezen Aksu, "Ah, Istanbul", che faceva da suoneria al cellulare quell'estate dopo che ritornai a casa. Emozioni, tantissime, che provai ogni giorno passeggiando per le vie della città. Le lacrime mentre pregavo nella moschea dopo che avevo sentito una notizia triste, di una donna eccezionale che se ne era andata proprio mentre io mi godevo la vacanza. 

Istanbul, come dicevo, è divisa tra l'Europa e l'Asia e si trova nella regione di Marmara. Ci sono tante cose da vedere. La bellissima basilica di Santa Sofia (Aya Sofia), con la sua cupola costruita nel 537, che è stata una delle chiese cattoliche più importanti - fino alla caduta di Costantinopoli nel 1453 - quando viene trasformata in Moschea. Nel 1935, padre della Repubblica turca Ataturk la trasforma in museo. Da non perdere anche la Moschea Blu, l'unica in Oriente che ha sei minareti. All'interno è vestita da ventunmila piastrelle blu, ed è amata tra i turisti per la sua vistosità e bellezza.  Se uno ama visitare i musei, suggerirei il Museo archeologico della città. 

Se siete patiti di acquisti, allora quello che fa per voli è il Gran Bazar di Kapali Çarsi che si trova nella parte vecchia della città. E' un vero labirinto di strade e passaggi, con più di 4000 negozi in cui vi perderete facendo le compere. Gli artigiani turchi sono davvero bravi e ci sono tantissimi souvenir, gioielli, una vasta scelta di regali. Mi ricordo come ero incantata da tutto e comprai un sacco di cose per me e per i miei famigliari. Un luogo magico per amanti di shopping che non potranno resistergli. 

La cosa impressionante fu l'incontro con il Bosforo. Lo stretto di Bosforo che è lungo 30 chilometri  congiunge il Mar di Marmara con il Mar Nero. Viaggiando in barca potete ammirare la sua bellezza imponente. Mi piaceva soprattutto di notte.

E che dire del cibo..si mangia davvero bene.. un po' troppo piccante per i miei gusti.. ma ho goduto ogni singolo giorno che ero lì. Ma qui ci vorrebbe un post culinario.. chissà, potrei davvero introdurre una rubrica dedicata al cibo. Ci penserò! 

Istanbul 2008

Buonanotte! Al prossimo viaggio.. 

Summer song: Where do I begin [Love story]

Dear diary,

I am sorry for being so lazy these days. Actually, that is unsuitable word, but someone might get it in that way  because I am not posting that often. The fact is that I am so busy, working on new articles for Serbia and America, and sometimes I am so tired that the words are fleeding away from me.

Couple weeks ago I started a new blog section, called Summer song. For obvious reasons I missed our previous music meeting but now here I am. It's quite late, almost midnight to be precise, and it's the ideal moment for some relax before going to sleep. The summer song doesn't need to be always fast, with a rhytm that makes you dance without no brake. For tonight I chose a slow melody I like a lot.

When I was a kid, I went to a private music school for a year. One of melodies I learned to play was "Where do I begin", a theme from a film "Love story", written by Henry Mancini & Francis Lai. For all who love, or been loved, or simply are romantic souls, enjoy.



Good - night! Where ever you are, don't forget that love is the most precious emotion!

Neki putuju, neki ostaju...

Dragi dnevniče,

Postoje momenti kada me obuzme nekakva melanholija, tuga.. danas je jedan takav dan.. Glumim da mi je svejedno a zapravo sve u meni se lomi na sitne komade. Zaplakala bih, uporno se borim sa suzama, ali bolje ne. Ne želim da me vide u ovakvom stanju. To je samo trenutak, proćiće.

Pakuje se.. uvukla bih se među stvari i pošla sa njim, ali ne mogu. Previše je toga protiv mene. Za sve postoji pravo vreme, avgust verovatno i nije moj mesec. Tešim se, ne znam koliko uspevam da ubedim samu sebe. Ovi kristalčići što polako počinju da mi bockaju oči izdaju osećanja protiv kojih se uporno borim. Uzalud.  Nije mi lako. Teško mi je kako odavno bilo nije.

Tri godine. Nije malo, nije ni mnogo. Ljudi prežive i gore stvari. Ima vremena za sve pa i za povratak. Bitno je da smo živi i zdravi, zar ne?



Srećan put onima koji putuju..a mi koji ostajemo, preživećemo nekako. 

Poetična nedelja: Ne

Dragi dnevniče,

Vreme je za još jednu poetičnu nedelju, danas, ipak, malo drugačiju. Do sada sam objavljivala uglavnom svoje pesme, ali i poeziju dragih mi kolega i koleginica. Ovu nedelju želim da posvetim stihovima pesnika kog sam, priznajem, otkrila sasvim slučajno.

O kome se radi? Radi se o španskom pesniku Hoze Luisu Hidalgi. Naletela sam ovih dana na njegovu pesmu "Ne", na stranicama bloga Burazor Marka i nisam mogla da odolim, a da je ne podelim sa vama. Uživajte, ma gde bili!

Ne

Noć te uništava da bih te tražio

kao ludak, u tami, u snu, u smrti.
Moje srce izgara kao osamljena ptica.
Tvoja me odsutnost ruši, život se zatvorio.

Kakva samoća i mrak, kakav suv mesec na nebu,
kakvi daleki putnici po nepoznatim telesima
pitaju za tvoju krv, za poljupce, za kucanje tvog srca,
za tvoju neočekivanu odsutnost u noći koja raste.

Moje ruke te ne stežu i moje oči te ne poznaju.
Moje su reči uspravne tražeći te utaman.
Spokojna noć u meni, horizontalna i duga,
pružena kao reka sa samostalnim obalama.

Ali idem da te tražim, otimam te i čupam
iz tame, iz sna, prikrivam te za svoje sećanje.
Tišina gradi tvoju neobjašnjivu istinu.
Svet se zatvorio. Sa mnom ostaješ…

Hoze Luis Hidalgo

Tanti auguri, papà!

Caro diario,

E' stata una settimana frenetica, sempre di corsa, e poco tempo per dedicarmi al blog. Tra il lavoro, la famiglia, poca ispirazione, le parole hanno preso una lunga pausa. Importante è che io stia di nuovo qui. Ogni tanto prendere qualche momento libero va bene per la creatività, non trovate?

Sono rientrata a casa da poco. Oggi è il compleanno di mio padre ed è stata proprio una bella giornata tipo famiglia. Non succedeva da tanti anni, trovarsi tutti e tre insieme, visto che papà è sempre in viaggio per motivi di lavoro. Dopo pranzo, poi, siamo andati a fare shopping, comprare regali per i parenti in Serbia, e papà ha fatto qualche regalino anche a me. Come se fosse il mio, non il suo, compleanno. Devo ammettere che è stato sempre così. Sin da piccola si prendeva molta cura di me e sono stata molto fortunata, lo sono ancora e lo sarò per tutta la vita, ad averlo accanto. E' il miglior padre che io potessi avere.

Buon compleanno, caro e amato padre! Ti auguro ogni bene, lo sai. Sono, però, un po' triste. Non potrò accompagnarti durante il viaggio di ritorno in Serbia. Sono ormai tre anni che non torno a casa e anche se cerco di apparire dura, non è per niente vero che non sia dispiaciuta. Però so che non è ancora il momento giusto di tornare. Tu, però, mi raccomando, divertiti anche per mamma e me, e abbraccia forte la nonna. Se Dio vorrà, il Natale lo passeremo di sicuro lì.

Ti voglio bene!

Tua figlia.

Poetična nedelja: Juče, danas, sutra

Dragi dnevniče,

Ovih proteklih šest dana je prosto proletelo a da nisam ni primetila da sam te zapustila. Mama je bila na odmoru i skoro svaki slobodan momenat provodila sam u njenom društvu. A kako sam i sama imala smanjene obaveze, iskoristila sam priliku da se malo odmorim i predahnem od pisanja koje mi je, ipak, priznajem, puno falilo.

Ali da se vratim nama, i našim nedeljnim poetičnim susretima. Za danas sam odabrala, zapravo izvukla iz prašnjave riznice emocija i sećanja, jednu kratku poetičnu priču. Zapravo više je to pesma u prozi, nastala u jednom delikatnom, a opet srećnom periodu mog života. Pomalo haotičnom, kao i ovi momenti kroz koje prolazim poslednjih dana. Zove se "Juče, danas, sutra". Uživajte.

Juče, danas, sutra

Reci, da, palo mi je na pamet i onda ali osećaj nikad nije bio ovako jak.. Padalo je i ranije, i uvek sam bila u čudu a onaj dečiji upitni pogled sa druge strane ogledala nije davao odgovor koji sam želela da čujem tada. Sada mi baš prija ovaj novi osmeh deteta koje kao da je dobilo novu igracku. Novi san. Novi početak kome se kraj ne zna.

Reci, reci zašto sada a ne onda, onda kada mi je neko koga se rado setim u ovakvim momentima rekao da ne razume kako neko može da mrzi grad u kojem je rođen. Ni ja nisam razumela kako neko moze da voli takvim intenzitetom, sa dečijom naivnošću, ja tako nešto nisam osećala prema nikome, ničemu a kamoli prema gradu u kojem sam rođena. Onda ništa nije imalo smisla a sad vidim jasnije svetlost koju sam od našeg pogrešnog početka odbijala da shvatim.

Ponovo isti scenario, i po prvi put se ne bunim. Znam da sam lutala dugo, predugo, ali nisam mogla da pobegnem.

Zbrkane su mi misli dok se moja duša ogleda u odsjaju reke i nema potrebe, ne želim jednostavno, da ih odmrsim. Zašto bih? Želim da u mojoj glavi, bar za sad, zadrzim taj kaleidoskop i miris boja do sutra, do daljnjeg, dok ne izgradim svoju oazu mira. Dok ne dobijem drzavljanstvo jedne od državica, dok ne budem mogla da kažem da sam stigla na kraj puta. Da sam stigla kući. 

Noć s mirisom Pariza

Dragi dnevniče,

Kako je dovoljan jedan stih, zvuk, melodija da se vratim na pravi put. Prošetam stazama kojima svaki kutak miriše na tebe, makar na tren, koliko god trajao taj poznati osećaj sigurnosti koju sam pronalazila u tvojim rukama. Kratko traje sve ono što je lepo, kažu, ali emocija živi večno u beskonačnom svemiru naših sećanja - tamo gde baklja želje i strasti ne prestaje da gori. Tamo sam i dalje ona ista ja, zbunjena gomilom osećanja koja me plaše i raduju u isto vreme. Među tim zidinama grada svetlosti stanuje tvoj usmeh, naši slučajni a i namerni pogledi koji se stapaju u jedan i ruke koje ne prestaju da se traže. 

Šapućeš mi stihove Prevera onim tvojim izraženim španskim akcentom dok se smejurim kao kakva klinka, spremna da beži kao i uvek ali i dalje stoji u mestu dok otkucaji srca postaju sve brži i brži. Po prvi put ne želim da nestanem, pretvorim se u čupavu Pepeljugu kad sat otkuca ponoć. Večeras princeza koja voli i želi da bude voljena izaziva na dvoboj divljakušu koja beži glavom bez obzira i uvek upropasti sve.  Nije svesna ishoda neravnopravne borbe, niti želi da zna kako će se završiti noć. Želi da se prepusti svojim skrivenim željama, vrtlogu strasti u koji spornim ali sigurnim koracima upada.

Tako slični a tako različiti, a opet, iako na tren, dve srodne duše koje su se našle na istoj talasnoj dužini od prvog susreta. Nisu nam potrebne reči, naši pogledi pričaju za nas već dobro poznatu bajku koja neće, znam, imati i živeli su srećno i berićetno kraj. Nije me ni briga, da budem iskrena. Ne želim da razmišljam o neminovnosti i o nečemu što neću moći da promenim. Za samo par sati dve gvozdene ptice odvešće nas na dve različite strane sveta, i čemu onda priča?

Tišina, povremeno isprekidana našim uzdasima i otkucajima srca, iznanada postaje najlepša melodija čiji tekst ljubavi razumem na više jezika, uključujući tvoj. Nebeska ulica pali polako svoje prve lampione dok grad tone u suton. Dva srca a zapravo jedno, dve duše, dva tela koja su se tražila dugo a slučajno pronašla, i jedno te quiero. Izgovoreno više onako, ili možda ne, a što će tinjati kao baklja ljubavnog zanosa večno - koliko god to večno bude trajalo.

Gde li su te odveli putevi života, ne znam. Možda se i dalje skrivaš u uskim uličicama oko Notre Dame crkve, ili pak šetaš pored Sene tražeći u njenom ogledalu moj lik. Ove noći, makar bio samo san, srela sam dobro znani osmeh, osetila toplinu dodira, tonući u san ušuškana u tvom čvrstom zagrljaju. Baš kao nekada. 


I sada, dok ovo pišem, mislim na te i nižem misli i sećanja kao nisku bisera...


I da mogu da putujem ovog trena, moja destinacija bio bi naš voljeni Pariz..

Poetična nedelja: U zagrljaju noći

Dragi dnevniče,

Vreme je za poeziju! Danas uživamo u pesmi napisanoj ove noći na stranicama moje duše a jutros, jednostavno prenesenoj na papir. Volim kada se emocije slože kao talog kafe na dnu tek popijene jutarnje kafe čiji miris i dalje kao vagabund usred noći luta prostorijama našeg stana, pa od njihovih tankih niti nastane poezija. Uživajte, ma gde bili, šta radili, uvek ste dobrodošli..

U zagrljaju noći

Sedim na kiši sanjiva i nema
zvuk vetra svira svoju omiljenu sinfoniju
nebeske kočije i ove noći jure
koga li i kuda sa sobom vode.

Pratim pogledom njihov trag
osvetljen lampionima ulice besmrtnosti
jeza mi neka telom prolazi
tlo srca podrhtava, stižu me nemiri.

Tu su, osećam, u vrzino kolo bi da me uvuku
ne dam se, ne mogu da napustim svoju sigurnu luku
kad svane biće sve drugačije znam
sunce posle kiše donosi uvek novi dan.

Sedim na kiši, uspavljuje me polako
vetar mi golica vrat i mrsi kosu
vreme je da na počinak krenem
ušuškana u tvom zagrljaju utonem u san. 

VIAGGI A... Parigi, un sogno realizzato

Caro diario,

Era da tempo che non aggiornavo lo spazio dedicato a luoghi visitati, a quelle emozioni che, nonostante passasse il tempo restano sempre vivi dentro di me. Il mio sabato, però, anche se non lo faccio con frequenza, avrà sempre il sapore dei viaggi: quelli vissuti con intensità, e quelli sognati a occhi aperti che non sono stati ancora realizzati. Dove porto oggi i nostri lettori, te lo starai chiedendo... te lo dico subito, tanto non vale la pena tenerti sulle spine. Oggi rivisiteremo un luogo magico, che mi ha rubato il cuore al primo sguardo, che ho sognato sin da piccola, e che solo otto anni fa ebbi la possibilità di visitare. Parigi.

Quando studiavo ancora a Gorizia, e studiavo il francese, avevo questo professore bizzarro e ottuso, De Gioia. Non era tanta gioia per me quando dovevo andare alle sue lezioni. Rimpiangevo con tutta me stessa la mia vecchia prof della Serbia, severa anche lei ma almeno aveva un'anima, e non riuscivo ad accettare quell'uomo. Il mio voto era pessimo per i miei gusti, ogni giorno che passava mi rendevo conto di perdere tutte le certezze linguistiche che avevo, e per recuperare ho deciso di fare un corso in Francia. Così, a settembre 2004, insieme a un'amica più giovane ma che studiava insieme a me, Zsuzsanna, partii alla volta di Parigi. Ci restammo per un mese intero, e che mese!

Una mattina piuttosto fresca mi recai all'aeroporto di Milano. Il volo era molto presto, alle 7:20, e già alle 9 era previsto il mio arrivo nella città che, per una ragione sconosciuta a me, aveva una tale importanza che non riuscivo a capire. All'aeroporto doveva venirmi a prendere un amico di papà, emigrato dalla Serbia più di trent'anni fa che viveva lì e faceva tassista. Scesa dall'areo, ancora assonata, fu accolta da un'emozione troppo forte e una sensazione stranissima. Sentivo che stavo ritornando a casa, e non capivo. Non avevo tempo per pensare alla mia confusione, dovevo trovare questo tassista che mi avrebbe portata al collegio in cui eravamo alloggiate Zsuzsi (era il sopranome dell'amica che sarebbe arrivata già lì) ed io. Presi i bagagli, andai fuori ma non lo vedevo. Una chiamata al cellulare mi ha chiarito ogni dubbio, l'uomo pensava che sarei arrivata alle 9 di sera, e fui costretta a prendere il primo taxi.

Il tassista, un chiacchierone marocchino di incirca 35 anni,  era un uomo gentile con cui si chiacchierava amabilmente. In francese, ovvio. Io, sinceramente, avevo qualche perplessità, questo De Gioia che menzionai mi aveva tolto ogni speranza linguistica, ma dopo un po' mi sono sciolta. Mentre mi portava all'indirizzo che gli ho dato, guardavo dalla finestra. Le cose che vedevo, i paesaggi, erano tanto familiari. Troppo. Sì, so che cosa pensate, li avevi visti in foto. Ma, la sensazione strana, quella che mi premeva sul cuore ogni minuto che passava mi diceva un'unica frase: Bentornata a casa. 

Il collegio per le ragazze, era situato vicino alla chiesa di Notre Damme, in un viuzza cui nome, purtroppo, non rammento ora. Dividevo la stanza con Zsuzsanna, la ragazza ungherese che studiava con me, ed era pure lei una delle tante vittime di De Gioia. Era una stanza ampia, carina, illuminata, che tutto sommato mi piaceva. Le ragazze che vi abitavano, soprattutto quelle francesi, erano troppo altezzose, anche se, col cuore nella mano, devo ammettere, non erano tutte così. Tra quelle mura però facemmo amicizia con una ragazza, veniva dalla lontana Venezuela, Paula, con la quale andavamo a girare la città nel tempo libero. Ci sentiamo anche oggi, non tanto spesso, ma ci aggiorniamo sulle nostre vite di tanto in tanto.

Foto: Selene's Cell

Il corso di lingua lo seguivamo ad Alliance Française, se non sbaglio tre volte a settimana. Il resto lo passavamo nella scoperta della capitale che più il tempo passava, più mi conquistava. Zsuzsi non era, devo ammettere, tanto entusiasta come me,e non vedeva tutta questa bellezza e perfezione che vedevo io. Per me, che sognavo la capitale francese da bambina, era il massimo che potevo avere dalla vita in quel momento. Ogni via che percorrevo mi dava qualche emozione, mentre mi guardavo nelle vetrine vedevo una ragazza sempre sorridente e felice.

A Parigi ho combattuto anche la mia paura più grande, quella dell'altezza, salendo sul tetto dell'Arco di Trionfo e sulla Notre Dame, da dove si estendeva una vista magnifica che ricordo ancora.  Poi, che dire della Torre Eiffel, bellissima nella sua grandezza ed imponenza. Lì, purtroppo, non ero salita, era troppo alto per me. Non me la sentivo.

Torre Eiffel, Parigi Foto: Selene's Cell

Per spostarsi in città, usavamo sempre la metro. Tante linee, un po' complicate, ma alla fine ci eravamo abituate, dopo un po'. Il tempo volava, a volte mi sembrava che mi sfuggiva tra le mani, e il panico di non poter vedere tutto non mi abbandonava. Tra i corsi, magari giornate brutte (capitava che pioveva e io che mi ero portata solo i vestiti leggeri dovetti comprare un maglioncino viola) non mi è stato possibile vedere tutto che volevo. Però sono contenta di essere riuscita a vedere le cose che mi interessavano di più: i musei (il Louvre era uno spettacolo che non scorderò mai), le chiese (la basilica di Sacro Cuore era una delle cose più belle che avevo visto), l'Opera de Paris, Monmartre, le piazze, come quella di Vendome, i bellissimi giardini delle Tuileries, di Luxembourg e quello stupendo parco della Villette. 

Foto: Selene's Cell

Era un soggiorno più che piacevole, che mi ha dato tante emozioni, sensazioni che provo ogni tal volta che apro il vecchio album. All'epoca non avevo la macchina digitale e purtroppo non posso postarvi qualche foto ricordo. Però, grazie ad una blogger eccezionale, Selene's Cell, che è tra l'altro una fotografa stupenda, ho scelto qualche cartolina che ricorda alla perfezione il mio periodo parigino. Il mio rientro a casa. Probabilmente in una vita passata ci avrei vissuto per davvero. 

Oggi in Francia è la Festa Nazionale...in memoria  della Presa della Bastiglia.. Buon 14 luglio a tutti i francesi.

Buona serata, mondo. 

Una giornata no-no

Caro diario,

Quanto cercassi di rilassarmi, a volte non mi riesce. Forse è solo il periodo no-no, la stanchezza accumulata, tante, troppe cose mescolate insieme. Anche se cerco di fare la dura, detesto quando le mie fragilità escono allo scoperto, arriva il momento di crollare. Mi sa che oggi è proprio uno di quei giorni.

Allora, che fare? Abbandonarsi alla tristezza, o peggio al pianto liberatorio? Certo che no! A limite abbandonarsi al cibo, che può essere d'aiuto in certi casi però senza esagerare, o farne abitudine. Dalla cucina sta arrivando un buon profumo. Chissà cosa sta preparando la mamma. Sento l'odore del mio pasticcio preferito. E' in ferie da lunedì,sarà bello averla intorno per una settimana intera. Abbiamo tante cose da fare insieme.

Di solito, in questi momenti, capita a tutti essere un po' giù di corda, quello che mi è d'aiuto è sempre la musica. Un po' di chill out, un sonno rigenerante, e domani sarò come nuova. Tanto sorgerà il sole e porterà con sé una giornata diversa. Forse più bella e più allegra, e più stimolante. Si vedrà.


Ecco cosa ascolto per rilassarmi e schiacciare lo stress 

Buona serata, mondo.

Summer song: Breathing

Dear diary,

Last Thursday I started the new blog section, simply called Summer song. Every week, I'll choose one song that has made my day or inspired me with its lyrics and melody. Last week it was a new hit in Serbia, "Untill morning", performed by the group, made of two great artists that I had a chance to interview, called The Shelter. It's a real summer song, that make you sing & dance without stopping. It's kind of musical epidemy. If you have lost it, no matter that the song is in Serbian language you'll like it I am pretty sure. Listen to it now. Click here.

Today I decided to share with you a song, performed by Jason Derulo, titled "Breathing". It's quite a catchy melody, that makes you dance and as far as lyrics are concerned, maybe it's a bit too emotional. I like it, it brings back some memories and since I've heard it for the first time, I can't stop singing. Hope you'll lke it too.




Enjoy your summer. I certainly do enjoy mine. 

Pismo za budućnost

Draga moja Emy,

Prošlo je deset godina a ti si i dalje ista, znatiželjno dete uprkos tvojim godinama. Koliko ti je? Mene pitaš? Krštenica možda i jeste počela da bledi ali ne i tvoj duh. I dalje si onako vickasta ili se samo praviš luda. Nešto od ta dva sigurno jeste. Draga, zašla si polako ali sigurno u četrdesete. Džaba ti da prikrivaš bore, tu su, vide se u ogledalu ma koliko pomerala glavu čas u levo, čas u desno. Da zaokružimo na broj četrdeset i dva, do trojke, ipak, fali ravno pola godine.

Ako ovo čitaš, a više sam nego sigurna u to, i smeškaš se u sebi kao što si to radila kada si čitala svoje stare dnevnike i prvi roman i članke, znači da je sve krenulo onim stazama koje si sanjala. Bitno je da si živa i zdrava, uprkos zdravstvenim problemima koji su ti često zagorčavali život ali i učinili te tako čvrstom i stabilnom, a sve ostalo je, uvek ti je i bilo, manje važno.

Pitam se gde si.  Nikada te nije držalo mesto i dom ti je bio čitav svet. Nadam se da si ga obišla, bar ona mesta koja si sanjala, i da su te ta putovanja, kao i uvek, učinila bogatijom i vrednijom osobom. Verovatno i dalje brbljaš trista na sat, pretapaš reči u jednostavne ili ipak složene rečenice, komplikovane baš kao što si bila. Verovatno si to i dalje, zamršeno klupče koje je neko možda uspeo da odmrsi. Ja nisam.

Nadam se da si srećna, nije bitno gde, u nekoj belosvetskoj metropoli ili pak domaćoj. Nisi mogla večno da bežiš, dvadeset godina je mnogo i za vagabunda kao što si ti. Ali ono što mi je bitnije je da i dalje radiš ono što voliš, pišeš, nižeš niske bisera koji se kotrljaju i krase tvoj i tuđe živote. Nadam se da je za ovu deceniju tvoj italijanski roman ugledao svetlost dana i da si ih napisala bar još pet. Skromnost je oduvek bila tvoja najveća vrlina, ili pak mana. Iskreno verujem da si ostala ona ista, klinka iz provincije koja je sanjala velike snove i većinu ih ostvarila, ona ista devojka koja voli život, ljude koji je okružuju, i kojoj su male stvari najbitnije i dalje.

Oduvek si pričala da se nećeš udati, bar ne pre 35, pa se iskreno nadam da nisi popustila pod pritiskom familije pre roka. Govorila si, nemoj sad da mi se mrštiš i odmahuješ glavom, znaš da je to istina. Kao što znaš da si verovala, čvrsto, da se nije rodio taj zbog kog bi kapitulirala i da si svoje cipelice, sa kojima si uporno bežala u slobodu, nosila uvek i u svakoj prilici. Pa čak i onda kada nisu bile u modi.

Prošlo je deset godina, verovatno si ih, bio bi red, ne gledaj me popreko, odavno okačila o klin ili bacila u smeće kao istrošenu i već nepotrebnu stvar. Sloboda je, kažu, valjda si to shvatila draga, tvrdoglava, moja, ipak mnogo prijatnija i lepša ako imaš sa kim da je podeliš.

Ne znam šta sada radiš, volela bih da znam. Verovatno, s obzirom na vreme, uspavljuješ devojčicu kovrdžave kose koja je tvoja slika i prilika, tvrdoglava kao ti, i koja te izluđuje baš kao što si ti izluđivala tvoju Veru. Ne znam da li se je nazvala Sofija, ili su se u međuvremenu tvoji ukusi promenili. Šta znam, možda danas živiš u nekoj čudnoj zemlji, gde imena imaju drugačiji zvuk. Ono što mogu da tvrdim, ako ikada budeš zaista imala sebe u minijaturi, ili pak sinčića sa tvojim pomalo luckastim karakterom, sa imenom koje si želela da daš svom bratu koji je umro na rođenju, da ćeš je/ga ludo voleti. Baš kao što su tebe voleli tvoji roditelji. Bilo da bude Sofija, ili Marko, ili pak oboje, da ćeš ih naučiti da vole sebe i druge, bez obzira na veru i naciju da brbljaju na više jezika jer je tako zanimljivije, da vole život jer je jedan. Ah, da, umalo da zaboravim.. moraju da navijaju za Zvezdu. Valjda to nisi zaboravila.

Ljuta si, što? Izvinjavam se što sam odlutala u budućnost i svratila kao nezvani gost... kada opet budem svraćala, za deset godina, najaviću se bar nedelju dana unapred. Dajem časnu reč.

Voli te tvoja, kako bih ti rekla, slika i prilika iz 2012. godine...

Ovo je moje pismo za neku buduću mene. Da ga napišem, podstakla me je koleginica Andrea Kljajić.. a ja, evo, podstičem vas da napišete i vi sebi nešto, pa da se sretnemo, za deset godina, na nakoj kafici, i sumiramo utiske...

The colors of the night

Dear diary,

Night.. time to sum up emotions & thoughts of the day.. This Tuesday was quite positive, I can't complain... In sign of new proposals, trust and collaboration, creativity, mine and not necessarily mine.. too many images, feelings and colors, not easy to describe by words.

Luckily, there are pictures, which say a lot without a constant need of thousands bla, bla, bla..useless from my point of view.  Said by someone who speaks a lot, like me, might sound as a lie but it is not. So, enjoy these pictures, which made my day and gave different colors to this night.

First of all, there are few earings that I must have, made by a colleague of mine, Nataša Unković. When I mentioned creativity, I was mainly thinking about her and her jewelry.

These are one of my favorites

These earings are simply perfect, aren't they?


As we speak about creativity, tonight I was in a mood of taking photos and creating collages, which I adore. A friend of mine from Belgrade, Ivana, called this collage "Beneton", and that was a kind of cute.  So, enjoy United colors version of me. 

United colors of Emy

To say good-bye, I chose an old song, perfect for this moment... Guess which one? The color of the night...

Sweet dreams, dear people.. where ever you are!

Poetična nedelja: Emocije

Dragi dnevniče,

Naši poetični sastanci, koji su nas spajali proteklih nedelja, nisu završeni. Naprotiv. Posle male, prošlonedeljne pauze, nastale zbog novih radnih obaveza zbog kojih sam malo zapustila blog, evo nas opet, na istom mestu, u isto vreme.

Danas vam poklanjam pesmu koja odiše, svakim svojim stihom, emocijama koje bi da se iskažu ali često zastanu u grlu. Kada ste zadnji put rekli vašoj voljenoj osobi da je volite? Ovo je jedna pesma upravo za takvu priliku. Zove se "Emocije". Uživajte.

Emocije

Osmeh - kratko traje ali budi emocije koje traju večno
Baš kao ovaj na tvom licu, priča za sebe
Suza - sjaj u oku koji me i danas odaje. Beše to doba srećno.


Sreća - kao onda kada se naše oči sretnu u tami
Sjaje i dalje kao dva fara na pustom ostrvu naših srca
Ljubav -  kada  sedimo zajedno, u tišini nemi i sami.

Emocije - kad pronađem sebe u očima tvojim
Srce poskoči od sreće i zastane na tren kao nekada
Reči - nedovoljne da iskažem koliko te i dalje volim.
                                                     

Summer song

Dragi  dnevniče,

Leto u punom jeku svima nam je izmamilo široke osmehe, unelo šarenilo ali i teško podnošljivu vrućinu u naše živote. Kada kažemo leto, tu je i zabava, lude noći i naravno muzika. Svako leto sa sobom nosi novi hit, a ovo će, ne sumnjam, biti upamćeno po jednoj veseloj i punoj pozitivne energije pesmi.

Današnji summer song, a svake nedelje ću odabrati po jednu letnju pesmu koja me bude inspirisala, nam dolazi iz Beograda i već mi se totalno uvukao pod kožu. Reč je o pesmi "Sve do jutra", koju izvodi Doris Radić. Lepršav tekst koji ulazi u uši već na prvo slušanje, zarazna melodija koja vas poziva na đuskanje, ne može a da vam se ne dopadne. Uostalom, poslušajte pesmu pa prosudite sami!


The Shelter ft Doris,  Sve do jutra - summer song 2012


"Ostavi sve život počinje i ne misli na sutra, spakuj sve što pre, ajmo bilo gde, nek' traje sve do jutra..." Ako su moje komšije 'talijani naučili našto na srpskom u proteklih 24 sata, to je svakako ovaj upečatljivi refren. Ja već pevušim, a vi? 

Prijatan dan, ma gde bili.....

Grazie, quanto spesso lo diciamo?

Caro diario,

E' da tempo che non mi sono fermata per un attimo, a guardarmi allo specchio ma soprattutto dentro di me. Troppi impegni, forse, che mi hanno tenuta lontano dalla cosa che amo di più - scrivere. A dire la verità, anche se non lascio i segni sul blog, non smetto mai a esprimermi a parole. Non riesco a stare lontana dalla scrittura neanche per un giorno, e se sono riuscita a farne diventare anche lavoro, lo devo alla passione di sempre che da quando ero piccola non ha mai smesso di accompagnarmi.

Oggi vorrei dire grazie, quella parola che forse non diciamo tanto spesso, se non per cortesia, alla vita. Quella vita che forse non è stata sempre tanto gentile con me, ma che mi ha fatto, col tempo, diventare quello che sono oggi - una donna consapevole di sé stessa, delle sue debolezze, ma anche dei suoi punti forti. Una donna che ha ricominciato a credere nel futuro, che chissà quante cose belle mi ha riservato e le devo ancora scoprire, e che è pronta a rimettersi in gioco e a realizzare i suoi sogni.

Un grazie, però speciale, va a F.A.V.O,  la Federazione italiana delle Associazioni di Volontariato in Oncologia. Tempo fa, avevo partecipato alla loro iniziativa del sms solidale, promossa e sostenuta anche sul blog.  Un giorno mi era arrivata la mail di Carolina, che mi chiedeva l'indirizzo di casa perché l'associazione voleva inviarmi qualcosa, per ringraziarmi dell'appoggio dato in quell'occasione. Qualche tempo dopo mi è arrivata la busta con un bellissimo libro, che adesso sta sul comodino e che ho cominciato a leggere la sera. Si'intitola "Ho vinto io", e raccoglie le testimonianze di vita e di lotte delle donne coraggiose che hanno combattuto, fino alla vittoria, contro il cancro. Non ho potuto ricevere un dono più prezioso di quello che mi hanno fatto, e ancora grazie. E' stato un'immenso piacere dare il mio modesto contributo alla causa, e un'esperienza che mi ha gratificato e dato molto sia a livello umano che a quello emotivo.

Grazie, quanto spesso lo diciamo? Ce lo ricordiamo solo in momenti in cui bisogna essere cordiali per forza, o semplicemente per educazione, oppure se lo diciamo lo facciamo dal cuore? Non dimenticate di dirlo, condividete la vostra gratitudine con chi se lo merita davvero. Siate grati alla vita, a quello che vi ha dato, poco o tanto che sia. E' l'unica che abbiamo, non ce lo scordiamo, bella in tutte le sue sfumature, chiare o scure che siano. Siate grati alla gente che vi circonda perché se ci sono quelli che ci sono, non è per nulla. Meritano di accompagnarvi giorno per giorno, attimo per attimo. Dite grazie ogni qual volta ve lo sentite di dire. La vita è fatta da piccoli ma importanti cose, tra cui c'è la voglia di mostrare la nostra gratitudine e condividerla con la gente a cui vogliamo bene.

Buon pomeriggio, ovunque siate. Ricordate che siete sempre benvenuti qui. 

Volim svoj posao!

Dragi dnevniče,

Letnji, vreli dan, i konačno mala pauza. Previše sam radila ovih zadnjih nedelja i red je da malo predahnem. Ne žalim se, naprotiv. Volim svoj posao i neizmerno uživam u njemu u svakom momentu.

Zadnje nedelje dobile su boju Italije.. ništa čudno, rećićete, živiš tamo.. naravno, ima i toga, ali jun je dobio potpuno novi sjaj. Naime, ljubav prema pisanju, a i prema novinarstvu koje je sasvim slučajno postalo moja profesija, dovela me je na stranice italo-američkog magazina, "The Italian Heritage Magazine".  Pre par meseci, Davor, kolega sa kojim sam radila u Wannabe Magazinu, predložio mi je da se registrujem na američki Odesk, idealan za freelance poslove. Napravila sam profil, ali se nisam puno, da ne kažem uopšte, bavila istraživanjem, niti prijavljivala za kakve poslove.

Da dobre vesti dolaze kada im se najmanje nadaš nije samo obična fraza uverila sam se krajem maja, kada sam dobila mail iz Amerike, u kojem me je osnivač i urednica pometog magazina, Manuela, pozivala na intervju. Njene reči da sam idealna za izdavački projekat koji je pokrenula bile su pravo iznenađenje za mene, ali i prava injekcija samopouzdanje koje mi često, priznajem, fali. Tražila je na uvid moje radove i poslala sam joj odmah, tog istog dana, par svojih članaka iz prethodnog italijanskog magazina za koji sam radila,  ali i uputila je na blog. Posle par dana stigla je potvrda i instrukcije za prve članke.

Do sad sam ih napisala pet, dva su objavljena, i za svaki sam dobila pozitivne kritike. Za članak na kom trenutno radim dala mi je odrešene ruke, rekavši da ima totalno poverenje u mene, što mi zaista puno znači. Dokaz da dobro radim svoj posao što je zaista bitno, i vrednije od bilo koje svote novca. Ne kažem da u životu zarada nije bitna, naprotiv, ali postoje stvari koje idu i iznad toga, kao što je poverenje i satisfakcija kada stignu zaslužene pohvale posle napornog rada. Ako želite da nas čitate, na engleskom i na italijanskom, posetite našu stranicu.

Kada smo kod poverenja, moram da iskoristim priliku i zahvalim se svom beogradskom uredniku, Marku, za pruženu priliku da radim intervju sa jednom mladom, iznad svega talentovanom umetnicom, Karlom Hajman a.k.a Stereochemistry. Iako mi  je to bio drugi intervju u realtivno kratkoj karijeri, jako sam se zabavila, uživala, a tome je svakako najviše doprinela Karla koja me je oduševila svojom spontanošću i načinom razmišljanja. Intervju možete pročitati ovde. A u pripremi je i nešto novo, imam odrešene ruke, reče dragi mi urednik, ponajviše zato što navijam za Zvezdu. Šalu na stranu, lepo je kada ljudi imaju poverenja u tebe i to me čini ne samo srećnom - naprotiv, daje mi potvrdu da sve ovo što radim, isključivo iz ljubavi, ima smisla.

Prijatno veče, ma gde bili, šta radili... uvek ste dobrodošli. 

Poetična nedelja: Godišnjica

Dragi dnevniče,

Posle ciklusa gostovanja meni dragih kolega, poetskih duša koje su svojim rečima ulepšale prethodne nedelje, od danas  su tu , na stranicama ovog virtualnog dnevnika, ponovo moji stihovi koji će, nadam se,  osvežiti ove vrele letnje dane.

Pre nego što vam predstavim današnju pesmu, želim da se od srca zahvalim damama,  Marti, Jeleni, i Sonji, i  dragom Stevici, što su bili gosti mog literarnog salona i što su sa mnom, i sa vama podelili svoje stihove. Bilo mi je neizmerno zadovoljstvo da ih upoznam sa vama, a još veće da se utopim u more emocija koje su njihove reči probudile u meni. Hvala vam od srca.

Za danas sam odabrala svoju staru pesmu "Godišnjica". Uživajte!

Godišnjica

Noć polako dolazi,  noć  i scena našeg prvog susreta mislima mi prolazi

Noć, na nebu zvezda roj, pogrešan smo, znam,  bili mi ljubavi spoj

Noć, a ja opet nemam sna, i ova će noć mili, još jedna od neželjenog kraja, biti besana

Noć, ti i dalje u mom srcu prisutan, nikad i nisi  niti ćeš biti odsutan.

Jutro, sunce se polako rađa u sećanju mi i dalje poslednja, oprosti ako možeš, svađa

Jutro, sa radija dopiru naše pesme zvuci, suze polako padaju, sa usana čuju se krici

Jutro, miris kafe da na dobri, stari način započnem dan, da ne mislim na nas i oteram san

Jutro,  grad se polako budi i noćne svetiljke gasi, ja brišem suze i sedim sama na terasi.

Dan, i danas me svaki kutak, ulice grada sećaju na tebe, na momente sreće, na nas

Dan, znam nema mi pomoći, i posle kraja ja i dalje u hiljadu sličnih čujem tvoj glas

Dan, još jedan dan bez tebe, bez onog tako poznatog osmeha i reči ludo moja mala

Dan, da će biti ovako teško, da će tišina kao  nož seći moju dušu, ja to nisam znala.

Veče, još jedno veče koje provodim u tišini našeg stana, još uvek ranjena, još uvek sama

Veče,  molim se anđelima da te čuvaju, da ti pruže utehu i dom i da nestane ova tama

Veče, sa police me posmatra slika naša koja svedoči o ljubavi koja nema kraja, o nama

Veče, isto ono koje je pre godinu dana zapečatilo sudbinu našu, u to ime ljubavi sad dižem čašu.

Noć,  vreme je da nastavim da živim, znam da bi i ti to želeo da si živ

Noć, vreme je da prestanem da tugujem, da proklinjem jer niko nije kriv

Noć, u hiljadu zvezda ja i sada vidim onu našu, u obliku srca koje i dalje kuca za tebe

Noć,   ja nikada neću prestati da verujem u to, srešćemo se  ljubavi ponovo tamo negde.