giovedì 30 giugno 2011

Balkanski virus - drugo poglavlje


Situacija se polako smiruje. Požar je ugašen, samo se još miris paljevine oseća. Ne vredi da žalim. U ovom haosu ja sam samo faktor koji nema uticaja. Doneo je odluku da ode. Pakuje se već. Htela sam da mu pomognem, provedem poslednje momente s njim. Odbio je moju pomoć s poluosmehom na usnama. Nije više dete, punoletan je. Sve to znam, al' ipak u meni se sve lomi jer znam da tamo gde ide nije RAJ, samo je na korak dalje od PAKLA. A zašto? U ime čega? Milion pitanja a nijedan odgovor. Cin-cilin! Dovlačim se do vrata. Nije mi ni do čega a kamoli do posete.
„Može li se na trenutak ući?“  Zvonko. Kako je lepo videti prijateljsko lice u ovom trenu!
„Naravno, uđi.“
„Obećao sam Darku da ću da ga odbacim do stanice.“
     Gledam ga belo. Jedan deo mene oseća ogroman bes.
     „Izdajice! Kako možes? Isti ste obojica.“ Suze se polako slivaju niz lice. Plač koji polako prelazi u vrisak.
„Sonja, smiri se!“ Grli me nežno kao i uvek. „Nije ni meni lako. Ali to je njegova odluka.  Ja to moram da poštujem.“
Njegova odluka koja rastužuje njegovu porodicu, koja rastužuje mene ali njih dvojica to ne shvataju. Možda i shvataju ali njihovo prijateljstvo je isuviše jako, isuviše čvrsto da bi, pa čak i meni za ljubav, izdali jedan drugog. Možda tražim previše od njega ali nemam izbora. Učinila bih sve da Darko ostane, da ne ide, ali moje moći nisu baš tako velike. Jednom sam negde pročitala da su blizanci jako povezani i da nekom vrstom telepatije mogu da komuniciraju jedno sa drugim. Očigledno je da Darko i ja nismo baš toliko povezani iako sam oduvek mislila da jesmo. Možda ipak samo uporno odbija signale koje mu šaljem jer se kose sa njegovom suludom idejom o odlasku na glupavo ratište. Ali ja ne mogu da odustanem. Ne mogu!
„Vozi ga ali ne na stanicu. Vozi ga bilo gde samo ne tamo! PREKLINJEM TE!“ Ne vredi. Odmahuje glavom bespomoćan da udovolji mojoj, na žalost moram priznati, besmislenoj želji. Bože! Ne radi mi to! 
„Zdravo Zvonko. Hvala što si došao po mene. Sonja.“ Pokušava da me zagrli. Glupača! Bes i ponos preovlađuju i ..... 
„Ne dodiruj me! Idi budalo, IDI kad znaš zbog koga ideš u taj glupavi rat.“ Trčeći ulazim u sobu i zaključavam se. Dosta mi je svega! Dosta!
„Sonja, otvori! Daj! Ne budi dete!“ Lupa na vrata uzaludno nadajući se da ću kao i uvek otvoriti vrata. Ne  i ovoga puta.
„Idi kod Arkana pa se pozdravi s njim!“ Suza za suzom stiže i ne uspevam da se smirim. Suviše je loših stvari u samo par nedelja. 
„Dobro, Sonja, ako tako želiš. Pisaću ti, piši mi. Idemo Zvonko.“  Obraća se najboljem drugu njegove sestre u nadi da će mu Zvonko reći nešto, bilo šta što bi mu dalo hrabrosti da odustane od svega. Uzalud.
„Zar se neceš pozdraviti sa svojima?“ Jedva čujnim glasom koji dobro odaje i njegove emocije pita ga Zvonko.
Darko odmahuje glavom. „Ćale nece ni da čuje za mene. Keva se zaključala u sobu i plače. A, Sonja, video si. Idemo. Ako se zadrzim još malo, ne znam da li ću uspeti da odem.“
Zadrži se, pomislih. Bes polako jenjava. Osećam žarku želju da ga zagrlim. Otključavam vrata. Kasno je ali ne želim da prihvatim. „Darko! Darko!“ Dozivam ga ali odgovora nema. Otišao je. Znam, kajaću se zbog ovog večno. Otišao je, otišao.... Imam želju da me nema. Najbolje bi bilo da se bacim sa savskog mosta u hladnu i modru Savu. Sklapam oči dozivajući san. Hoću da sanjam. Da pobegnem u svet koji sam sama izgradila i čije ključeve posedujem samo ja. Sanjam. Šetam Knez Mihajlovom. Lepo je vreme. Hranim golubove i polako se utapam u reku prolaznika. Iz daleka čujem glas. Neko me doziva. „Sonja!“ Pokriva mi oči dlanovima kao i obično i ljubi nežno u vrat.

martedì 28 giugno 2011

Il virus balcanico - primo capitolo


 Esiste un modo ideale per iniziare a raccontare la storia della propria vita e non farla sembrare banale nello stesso tempo, banale e simile a tante altre? Il vecchio cliché di una storia felice che avrei potuto scrivere quando ero più gio­vane non fa ormai per me. Lo so, ce ne saranno mille di storie molto più interes­santi di quella che parla di un vulcano da qualche parte nel cuore dei Balcani esploso un giorno spargendo al posto della lava il sangue di tanta gente innocen­te che non se lo meritava. Un vulcano tanto potente, tanto forte che influenzò le scelte di molti, me inclusa, tutti quanti noi che per vivere abbiamo fatto un giorno le valigie raggiungendo qualunque parte del mondo in cerca di un futuro migliore, in cerca di un antidoto a quel virus balcanico da cui erano ammalati non solo i nostri politici. Purtroppo, nessuno ha ancora trovato quella cura ma ormai, a che cosa servirebbe? A farmi fare un passo indietro?
Stamattina ho trovato una vecchia scatola piena di lettere, di ricordi di mia gioventù, di quel passato che ci dava molto e toglieva tanto nello stesso tempo. Mi sembrava di aver sentito lo stesso brivido come in quella mattinata primave­rile dell'ormai lontano 1999 in cui chiamai Giuliana con quella voce tremante e le dissi semplicemente: “Aspettami all'aeroporto, arrivo a... ” Ho l'impressione che il passato si stia prendendo il gioco di me, ma lo affronterò con coraggio come sempre. Mi aspetta l'ennesima battaglia contro il passato che intendo vincere perché la vita è unica, non ce ne saranno delle altre, e bisogna viverla fino a fon­do come giustamente diceva mia nonna. Una vita che dura poco e bisogna ap­profittare di ogni suo instante.
Da qualche tempo che rimandavo questo momento scappando dal solo pensiero che potesse arrivare un giorno. Correvo come una matta da un anno all'altro cercan­do di dimenticare il passato, propri errori che magari avrei potuto evitare, ma ignoravo quel vecchio detto che afferma che la verità esce sempre a gala. Quando le ho dato la possibilità di scegliere il regalo per il suo diciottesimo compleanno non avrei mai pensato che mia figlia avrebbe scelto di tornare in quella città che per me ormai non esisteva più, che pensavo di aver seppellito tra i ricordi del passato. Avevo cercato in tutti modi di dissuaderla da quell'idea assurda, per me almeno, ma tutto era inutile. Vittoria era una testarda, proprio come me. Mi ave­va messo davanti al fatto compiuto e non avevo altra scelta tranne che acconsen­tire quella follia.
Non volevo ammettere ma in fondo capivo che lei aveva ragione, e continuare a scappare dalle proprie radici non aveva ormai alcun senso. Dovevo fare quel viaggio non solo per accontentare Vittoria, lo dovevo a me stessa e alla mia fa­miglia ma soprattutto lo dovevo a coloro che non ci sono più e a coloro che do­vevano ancora vivere coscienti di quelle radici che non avevo il diritto di negare. Così ho capitolato ed eccomi qui. Sto per partire in ricerca delle stesse radici che fino a qualche giorno fa volevo cancellare, ma ora ho capito che, se le ritrovo, ritroverò anche me stessa. È arrivata l'ora di rincontrare Belgrado come tempo fa Rastignac rincontrò la sua Parigi. È giunta l'ora di fare i conti col proprio passato rimasti in sospeso per troppi anni.
“Penso che questo sia il miglior regalo che tu e papà potevate darmi!” Con una voce piena di entusiasmo esclamò Vittoria interrompendo il dialogo che facevo con me stessa.
“Per anni cercavi di convincerci di portarti in città dove nascessimo mamma ed io. Ci voleva del tempo per decidere di partire ma alla fine ci siamo convinti anche noi.” Con tanto amore e dolcezza rispose mio marito. Ritorno a Belgrado sia per me sia per lui significava molto di più che una semplice visita turistica della capitale serba. Significava aprire la scatola di Pandora del nostro passato tormentato e non sapevamo se eravamo contenti o meno per aver fatto la scelta del ritorno.
“Però alla fine abbiamo capito la tua necessità di ritrovare le proprie radici ora che ne abbiamo bisogno più che mai. Fra poco arriveremo a casa.” Dissi sorri­dendo. A casa. A Belgrado che lasciai con la promessa di non ritornarci mai più. Mai. E ora, sono sull'aereo che fra poco atterrerà all'aeroporto di Belgrado e in mano ho un biglietto che somiglia a quello che tenevo in mano quel giorno di primavera di anni fa solo che questa volta la rotta è invertita: Milano - Bel­grado.
“A casa.” Sussurrò Vittoria confusamente. Quella parola casa le sembrava così innaturale perché da sempre considerava come sua casa quella casa a Milano in cui vivevano, che la contessa Giovanna Tedeschi vecchia amica di suoi genitori gli aveva lasciato in eredità.
“Sai Vittoria, nonostante tutto, solo un posto al mondo è la casa vera.” Dražen notò la confusione della figlia. “Quel posto in cui ti batte il cuore più forte, dove il cielo è di un azzurro chiarissimo e dove il sole ha una luce intensa, indescrivi­bile. E per la mamma e me quel posto era e sarà per sempre soltanto Belgrado.” Concluse mio marito quasi piangendo dall'emozione.
“Non capisco. Da sempre pensavo che Milano fosse la casa nostra e lo conside­ravo l'unico posto dove eravate davvero felici. Belgrado era come un tabù per voi che evitavate con abilità e se non vi avessi convinto io da soli non avreste mai preso l'iniziativa di partire. La madrina aveva ragione. Per voi Belgrado è ancora una fobia dal quale non riuscite ancora a liberarvi!” Replicò furiosa Vit­toria. Aveva ragione ma né io né mio marito avremmo avuto il coraggio di am­metterlo.
“Lo sapevo! Lo sapevo che dietro questa tua idea folle era lo zampino di Ka­tarina.” Dissi arrabbiata. Non m’importava che d'improvviso tutti i pas­seggeri girarono la testa verso di noi.  “Ed io che pensavo di aver preso una deci­sione da sola.” Risi con amarezza.
“Se l'idea ti sembrava così pazzesca mamma, perché l'hai accettata? Con o senza il vostro aiuto io sarei partita lo stesso, lo sapevi. Non pensi che io abbia il diritto di visitare la vostra città natale, la città in cui sono stati seppelliti i nonni? La stessa città in cui ora, ormai da anni, vive lo zio che da quello che ne so io ha sofferto anche più di te?” E poco dire che Vittoria era arrabbiata, era furiosa. Per diciassette anni l'hanno tenuta a oscuro del loro passato, lontano da quei Balca­ni in cui sono nati e cresciuti e non capiva tutta quella protezione. Era però il giorno in cui compiva i diciotto anni e finalmente poteva prendere le decisioni riguardo alla sua vita. Il viaggio a Belgrado era soltanto il primo passo da grandi per Vittoria.
“Ho accettato perché da qualche parte nel cuore ho sentito che è arrivato il momento giusto per ritornare in città dove confluiscono due meravigliosi fiumi Sava e Danubio. E proprio in quel posto un giorno papà, io, zio e nostri amici giurammo che la nostra amicizia sarebbe durata per sempre. Il vecchio giura­mento ci obbliga di rincontrarci un giorno nello stesso posto dove in passato ebbe nascita la nostra amicizia. E quanto pare quel giorno è arrivato.” Dissi con fierezza.
“E non sei arrabbiata con la madrina Katarina per avermi usato come esca per farti tornare a casa?” Mi chiese Vittoria con aria preoccupata.
“Non sono arrabbiata. Non c'è il motivo per esserlo.” Come potrei arrabbiarmi con una delle mie miglior amiche? Avrei dovuto capire da subito che era lei die­tro la richiesta di Vittoria. Katarina, Tijana ed io eravamo miglior amiche da una vita, le tre moschettiere come ci chiamavamo, che un giorno nel giardino dei Grandi giurarono di rimanere unite per sempre, per tutta la vita.
“Grazie Sonia di aver accettato di intraprendere questo viaggio con me e con nostra figlia. So quanto ti costa rientrare a Belgrado e ti ammetto che non è faci­le nemmeno per me tornarci dopo tutti questi anni. Però, nel fondo della mia ani­ma sapevo che sarebbe arrivato il giorno in cui Vittoria avrebbe desiderato di ve­dere la nostra città.” Il ritorno spaventava anche Dražen più di quanto pensava fosse possibile.
“Non ringraziarmi, non c'è di che ringraziarmi tesoro. Qualunque esito avrà questo viaggio io sarò felice. In tutti questi anni mi mancava qualcosa per essere completamente felice e ora capisco che quel tassello mancante era proprio Bel­grado. Ho bisogno di questo viaggio non soltanto per creare un ponte per poter collegare il passato con il presente ma sopratutto per dare a noi tre un futuro di cui abbiamo sempre sognato.” Replicai.
“Anche se non nascondo di aver un po' di paura, sapere che sto per tornare in città in quale sono nato mi rende molto felice. Ovunque ci porti questo viaggio io non mi pentirò.” Rispose Dražen sorridendo.
Vittoria allacciò la cintura cercando di far smettere il suo cuore il cui battito diventava sempre più forte. Il pilota annunciava l'atterraggio all'aeroporto di Belgrado. Per la prima volta visiterà la città dove si erano conosciuti e inna­morati suoi genitori. Era emozionata come quando in quella gita scolastica a Ve­rona aveva visitato per la prima volta la famosa casa di Romeo e Giulietta. Chiu­se gli occhi per far mandare via la paura. Anche se le costava tanto ammetterlo, era un po' impaurita da quello che avrebbe trovato in quella città misteriosa e so­prattutto in casa dove sua madre e zio erano cresciuti. Decise però di rilassarsi e di non pensare. Per la prima volta avrebbe incontrato la sua famiglia belgradese, che rappresentava per lei il più bel regalo per i suoi diciotto anni, e questo bastava per renderla felice. Il resto non contava.

lunedì 27 giugno 2011

Serbia campione mondiale di pallanuoto

Caro diario,

La notte è scesa già. Il cielo si è illuminato con mille e mille luci. Fa caldo, da morire. È stata una bella serata in famiglia. Tutti a vedere la finale di pallanuoto tra la Serbia e l'Italia. Entrambi paesi potrei definire come i miei: il primo perché sono nata lì, e il secondo perché ci vivo da quasi undici anni e lo sento come una specie di seconda patria. Quando, però, giocano l'uno contro l'altro, è ovvio che scelgo SEMPRE ed INDUBBIAMENTE la patria con la p maiuscola: Serbia.

Come una vera tifosa, con la grinta al punto giusto, sempre dicevo quello solito "Forza Serbia!", che non può mai mancare durante la partita. Bene, forse ho alzato la voce, però nessuno dei vicini si è lamentato, il che vuol dire che sono stata brava. Bastanza. Non è mancato neanche un po' di nervosismo, e il famoso "mangiare" delle unghie. Però alla fine c'era rimasto solo un gran bel sorriso. Perché? Mi pare ovvia la risposta. Abbiamo vinto noi! Noi chi? Noi Serbi! Siamo campioni del mondo! Che ci vuoi di più dalla vita? Nulla. Basta e avanza per la felicità.




E, come sempre, a sentire il nostro inno, mi sono commossa. Ed è pure scesa una lacrima, di gioia. Che orgogliosa che sono del mio Paese e dei pallavolisti nostri! Grazie, ragazzi!

E adesso, a dormire. Felice. Buona notte!

giovedì 23 giugno 2011

Balkanski virus - prvo poglavlje


Dragi dnevniče,

Kao što obećah, od danas na ovom blogu objavljivaću po jedno poglavlje mog romana „Balkanski virus“. Čitaćemo se svakog četvrtka. Nadam se da će vam se dopasti. Svaki komentar, pozitivan ili negativan, možete slobodno ostaviti ispod posta.


                                                               1


Kako da započnem svoju životnu priču a da ne liči na milion drugih, sličnih. Dobro poznati kliše iz školskih dana nije baš moj stil. Ta stara sam odveć, nije to mučenje za mene. Ma ima na milijarde interesantnijih i boljih od storije  Balkanskog vulkana koji je već odavno aktiviran i nas aktivne razbacao svud po kugli zemaljskoj. Znam, nije to tako opasno i zarazno ali lek još nije otkriven, a virus se Boga mi širi. Gde smo ono stali? A, da, priča. Jutros sam pronašla kutiju. Plavu staru kutiju za cipele punu nekadašnjih pisama, punu sećanja na korene moje mladosti, neke bolje prošlosti koja nam je svima ulivala spokoj, sreću i strah. Hm, još uvek me obuzme jeza kad se setim. Odlazak na brzinu i poziv upućen Giuliani: „Čekaj me na aerodromu. Stižem u ....“ Prošlost se iskezila na mene i dok ovo pišem, još uvek se kezi. Suočiću se hrabro i sa njom. Očekuje me još jedna bitka sa životom koju nameravam i ovog puta da dobijem jer život je jedan i treba ga živeti punim plućima kako je govorila  moja baka uvek. Jedan jedini, kratko traje i zato treba iskoristiti svaki momenat na najbolji mogući način.
Protekle su vode i vode rekom moje mladosti, i nastaviće da teku ako dobri Bog dozvoli još mnogo, mnogo godina. Odavno već čekam ovaj momenat i mislim da je konačno došao. Predugo sam već bežala od sebe same i od svoje prošlosti. Jurila sam kao luda kroz život trudeći se da zaboravim one dane koje ma koliko se trudila nisam uspela da izbrišem iz svojih sećanja niti da ih izolujem na silu. Pratila sam dosledno svoj nekadašnji moto: „Prošlost je prošlost i to treba da ostane.“ Ali prošlost ponekad kuca na vrata kada se najmanje nadamo i vraća se po svoje. I onda shvatiš da više nema smisla bežati jer dođe momenat kad ne možeš ni nazad ni napred. Tražila je poseban rođendanski poklon za svoj osamnaesti rođendan ali ni na kraj pameti mi nije bilo da će poželeti da poseti grad koji je bio deo moje i Draženove prošlosti. Pokušala sam da je sprečim u tome ali bila je tvrdoglava, na mamu. Stavila me je skoro pred svršen čin i sad nemam kud. Možda je ona u pravu, bežanjem od svojih sopstvenih korena neću rešiti problem zato sam na kraju ipak popustila. Shvatila sam da dugujem taj put pre svega sebi a onda i svojoj porodici. Dugujem to onima kojih više nema i onima koji tek treba da žive svesni svojih korena. Istih korena za čijom potragom i sama sada krećem. Došlo je vreme da se susretnemo Beograde ti i ja, baš kao Rastinjak i njegov Pariz. Došlo je vreme da poravnamo stare račune.

martedì 21 giugno 2011

Srećan rođendan Veco


 S kao sreća kada ti vidim osmeh na licu
  R kao radost kada kažeš volim svoju ćerku jedinicu
    E kao entuzijazam koji nam obema ponekad fali
     Ć  kao ćošak u koji ste me kao malu kad god bih nešto zgrešila slali
      A kao apetit, u poslednje vreme ga baš imam pa me tata zove debela
      N kao noć za koju ponekad kažeš da sam je sa danom zamenila.

     R kao ranoranioc, što ja svakako nisam ali ti jesi  na čemu ti zavidim
      O kao oslonac, ono što si ti meni otkad za sebe znam iako ti to često ne govorim
       Đ kao đak kog si svakog jutra sa osmehom ispraćala
        E kao enterijer koji tako voliš da uređuješ, i kažeš s pravom da si profesiju promašila
         N  kao nakit koji voliš da nosiš i koji još više ističe lepotu tvojih koralno plavih očiju
           D  kao dete, tvoje veliko dete koje ti sve ovo piše s neizmernom ljubavlju.
            A kao ananas, voće koje volimo obe i koje nema mane
             N kao novine koje uvek čitamo od prve do zadnje strane.

M kao mama, najbolja na svetu , Vera joj je ime
A kao amajlija, tvoja ljubav koja je uvek uz mene
M kao most koji nas za prošlost veže i sa budućnošću spaja
A  kao autoritet koji si bila i ostala.

Volim te.

lunedì 20 giugno 2011

Balkanski virus

Dragi dnevniče,

Ne, nisam bolesna, niti je ovo tekst o kakvom virusu, a ponajmanje o onom koje je zarazio Balkan devedesetih mada ima i toga. Danas želim da pišem o svom istoimenom romanu, po prvi put na stranicama ovog bloga, koji je objavljen pre skoro dve godine. Zašto nikada nisam pisala o tome, iz prostog razloga što nisam osećala potrebu za tim. Ili bolje, zato što je objavljivanje istog napravilo totalnu pometnju u mom životu da sam ga se u jednom momentu „odrekla”. Možda bi sve bilo drugačije da je čitav taj period post-objavljivanja krenuo drugačijim tokom, da sam bila zadovoljnja saradnjoj sa izdavačkom kućom, kao što nisam, ili možda jesam ali ne u potpunosti. Niko mene nije udario „mokrom čarapom po glavi“, naprotiv, sama sam donela odluku da sarađujem sa njima. Njihova politika je bila da se ja sama bavim prodajom romana, što bi možda i funkcionisalo da sam ja živela u Srbiji kao što nisam. Mogla sam da ne prihvatim takve uslove, rećiće neko, možda. Verovatno bi bilo bolje, ali kako kažu, ko zna zašto je to dobro. Odluka je bila doneta i nazad se nije moglo. Knjiga je u međuvremenu dospela u glavnu knjižaru u Kraljevu, mom rodnom gradu, i nekako, stvari su krenule da se pokreću. U nekom, kakvom god, pravcu, ali su se kretale. Ali onda sam ja počela da se „hladim“. Bilo je zaista momenata kada sam dotičnu knjigu želela da spalim. Odjednom mi nije bilo ni do čega, a kamoli do pisanja. Sve mi je odjednom postalo besmisleno.

Jednog dana je na jednom italijanskom blogu osvanuo tekst o mom romanu. Drugarica iz Beograda koja je studirala sa mnom obavestila me je o tome. Bila sam iznenađena. Svi su tražili od mene da počnem da prevodim roman na italijanski, što i jesam krenula da radim ali to nije nimalo jednostavno. Ili možda nije toliko inspirativno za mene koju volim više od svega kreativnost. Ovih dana pišem svoj prvi roman na italijanskom. Lektorka me je ubedila da sledim svoje snove. Ako to voliš, ne odustaj, rekla je, a ja zaista jedino što volim je da pišem. Setih se prvog romana, nisam ga zaboravila. Skriva se među mojim omiljenim knjigama kao i uvek. Rešila sam da ga ponovo pročitam i došla do zaključka da nikada nije ni trebalo da ga se odreknem, niti ću. Zato sam donela odluku da od sutra, svakog drugog dana, objavljujem po jedno poglavlje „Balkanskog virusa“. Ne znam da li će iko imati živce da prati to, a još manje da čita, ali dobro. Vredi pokušati. Biću otvorena za svaku kritiku, pozitivnu ili negativnu.

Do skorog čitanja. 

Ko radi taj i greši

Dragi dnevniče,

Gomila misli je u meni danas i prosto ne znam odakle, i da li uopšte vredi, da krenem. Kada nešto što volite radite, dajete sve od sebe da to nešto bude savršeno. Eto, tako je i meni sa pisanjem. Pisanje je jedna od retkih stvari koja me zaista ispunjava. Prosto ne bih mogla sebe da zamislim u nekoj drugoj dimenziji osim onoj pisanoj. Ljudima da bi disali potreban je kiseonik, meni pisana reč. Moj život bez tih niski bisera misli bi bio totalno nezamisliv. Pišem otkad znam za sebe. Prvo je to bio gimnazijski časopis “Branko” a danas, skoro jedanaest godina kasnije tu je Wannabe Magazine , za koji pišem otprilike od oktobra prošle godine i zaista uživam u tome. Bilo je, doduše, momenata kada me je pisanje zamalo dovelo do puta sa kog nema povratka, kada sam počela da krivim sebe jer mi je odjednom sve izgledalo besmisleno, i fax i post-diplomske. Pitala sam se zašto sam odabrala da studiram međunarodne odnose, tih godina sam počela da pišem svoj prvi roman „Balkanski virus”, koje su miljama svetlosnih godina bile udaljene od mojih literanih ambicija. I zašto sam, po diplomiranju, odabrala master iz studija Istočne Evrope. Odgovora nije bilo, osim onog da sam tada pre 11 godina u tome videla jedini izbor. Bio je to jedini način da odem iz Srbije koja me je toliko gušila i da ostavim za sobom neke loše momente. Kada sam se 2009. vratila iz Beograda sa sajma knjiga, sa svojim romanom i rukama i mnogobrojnim sumnjama, nešto je „puklo“ u meni. Odjednom mi je postalo mrsko i pisanje i sve ono u vezi njega, pa čak i ovaj blog koji sam u tim danima ludila prestala da vodim.

Jednog dana stigao je neočekivani predlog iz Beograda. Jelena, moja buduća najdraža koordinatorka, predložila mi je da pišem za gore pomenuti magazin. Bila sam u totalnom outu u periodu koji je prethodio Jecinom pismu, bilo je momenata kada sam zamišlja sebe kako spaljujem svoj roman prvenac, ali sam iz nekog razloga bila totalno oduševljena idejom. Pisanje me je dovelo do „dna“, ali je isto tako moglo i da me podigne sa istog. Nekada, kada god bih bila tužna, bacanje kamenja emocija u reku dnevnika pomagalo mi je da se osećam bolje, pogotovo u onim teškim  momentima kojih je bilo zaista mnogo. Zato sam pristala i zaista, veoma mi je drago zbog toga. Pisanje je, ipak, moja vokacija, moje drugo ja, i nekako, iako sam to kasno shvatila, pisanje i ja ne idemo nikako odvojeno. Uvek u paketu.

Iz tog tako prostog razloga volim da budem savršena, odnosno da moji tekstovi to budu. Ne volim greške, pogotovo sopstvene, i prosto se „pojedem živa“ kada mi se neka, pa čak i najmanja greška, provuče kroz prste. Danas je izašao moj tekst o glumici Roni Mitri koji sam, kao i sve prethodne tekstove, pisala sa puno ljubavi. Nisu izostale pohvale, koje uvek prijaju, a ni kritike. Jedna, istina, ali vredna. Ne možeš da zamisliš koliko sam se nasekirala, puno sam se iznervirala. Pitala sam se kako sam mogla da „lupim tako nešto“, ali sam ipak ostala „živa“. Svaka se greška, srećom, zna ispraviti, a ja moram da se potrudim da bez nerviranja prihvatim iste, a i da pazim da ih ne pravim. Ko radi taj i greši. Nisam ni ja savršena i moraću da se pomirim sa tim. Uostalom, ko to jeste?

mercoledì 15 giugno 2011

Alma y memoria: Jorge Luis Borges

Querido diario,

Hoy es el 14 junio, martes. Hace 25 años, en Ginebra falleció uno de los más importantes escritores del veintésimo siglo, uno de mis poetas preferidos: Jorge Luis Borges. Hoy quería recordarlo así, través sus palabras que me han siempre llenado el alma  con tanto cariño y amor.

Despedida

Entre mi amor y yo han de levantarse
Trescientas noches como trescientas paredes
Y el mar será una magia entre nosotros.

No habrá sino recuerdos.
Oh tardes merecidas por la pena, noches esperanzadas de mirarte,
Campos de mi camino, firmamento
Que estoy viendo y perdiendo …
Definitiva como un mármol
Entristecerá tu ausencia otras tardes.

Es uno de sus poemas que me gusta mucho. 

Una de sus frases que recordaré por toda la vida es: “La muerte es una vida vivida. La vida es una muerte que viene.”

Para mí ha sido y será un poeta inmemorable,  el poeta del alma y de la memoria.

sabato 11 giugno 2011

Sutra je novi dan

Dragi dnevniče,

Sedim na terasi i uživam u zalasku sunca. Polako veče pada i uskoro će nas tama zaviti u svoj crni plašt. Petak je, ali srećom ne i trinaesti. Dan kao i svaki drugi do sad, još jedna okrenuta stranica dnevnika života.

Dok škripi stara stolica na klackanje i svojim nedefinisanim zvukom polako me uspavljuje, misli se vrte u krug. Nije lako početi život iz početka i ostaviti za sobom one loše momente, izbrisati sve kao gumicom i ostaviti samo crtež koji predstavlja sreću i spokoj. Vidim joj tugu u očima koja me ne ostavlja nimalo ravnodušnom. Danas joj nije bio dan i ja to razumem. Kad u životu preživiš mnogo toga, i dobrih i loših stvari, sve to ostavlja otisak na tvojoj duši. Iako često imam običaj da kažem da danas ne bih bila ono što jesam da nisam prošla kroz neki svoj privatni pakao, svesna sam da ne reagujemo svi na isti način na svet koji nas okružuje. Dug je put preko trnja do zvezda. Ja sam ipak od onih koji pamte sve ali ostavljaju na površini samo ono najbolje. Ona nije taj tip. Ona se iznova vraća na ono što je bilo nekad, kao da je nekakva nevidljiva sila vodi stazama bola i suza. Propatila je mnogo u životu, znam. Borila se kao lavica da bih ja prohodala u svojoj četvrtoj godini života, svoju mladost ostavila je u istim onim beogradskim bolnicama koje sam uvek mrzela. Bila je oduvek jaka i hrabra. Pregurala je mnogo toga ali kao da više ne želi da se bori. Od moždanog udara koji je imala 2003. više nije ista. Tako se lako zaplače. I danas su njeno lepo lice oblile suze a ja ne volim kad ona plače. Pokušala sam da je nasmejem, ali ne ide. Ne, danas joj definitivno nije dan.

Ne daj se, mama. Ono najgore je prošlo. Više nisi zatočenik bolnice u Veroni sada si u tvom carstvu u ulici Schmid. Tu sam ja. Tu smo mi. Bol će proći. Zaceliće rane. Nestaće ožiljci. Strpljenje ti nije jača strana, znam. To nam je u porodici. Ali strpi se još malo. Sve će na kraju doći na svoje mesto. Pogledaj kako nam je lepo na terasi. Vidi kako su nam muškartle porasle. Ja ih u šali zovem džinovske. Moraš priznati da imamo najlepšu terasu u zgradi, a i šire. Sećaš se kako si smejala kad sam ti rekla da ne znaju italijanski jer sam im, čim ih je tata posadio, počela da pričam na srpskom. „Lepo moje cveće, rasti, rasti.“ Tako si ti oduvek govorila svim onim zelenim biljčicama koje su krasile naš dom u Kraljevu, a onda je sve to meni bilo smešno. Moja verzija „čarobne formule“ kada sam bila mala glasila je: „Lasti, lasti“. Izgleda da zaista funkcioniše.

Idemo napred, a nikad nazad. To si oduvek govorila i toga se oduvek pridržavam.  Sutra biće bolje. Sutra je novi dan.

Volim te. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...