Vreme

Dragi dnevniče,

Prošlo je godinu dana. Sve prolazi, vreme leti, ali neke stvari se ne zaboravljaju. Ostaju uspomene, ma koliko loše i negativne bile i onaj osećaj nemoći. Strah da ne izgubite osobu koja vam je dala život, čija ljubav ne može da se meri ni sa čim, strah koji vas blokira da napravite odlučujući korak. Ostaju pitanja, nagađanja, koja ni nakon 365 dana nisu pronašla svoje odgovore. Pitanja koja je bolje ostaviti tamo među prašnjavim hodnicima prošlosti.

Vreme. Prosto prolazi, leti, dok se okreneš, sve ono ružno, što te je bolelo, nestane. Ožiljci ne blede. Tu su da nas podsete na ono što smo bili, na ono što smo u međuvremenu postali. Vreme leči sve, i najdublje rane. Godinu dana, za nekog je mnogo, za nju malo. Ponekad gubi snagu, posustaje, a ja joj ne dam. Jednog dana će možda uspeti da prevaziđe, ali ne i da zaboravi ono što se dogodilo. Život nas često vodi strmim stazama. Saplićemo se, padamo, ali se srećom uvek dižemo. Ona je to uspela, bezbroj puta. Ona, snažna i čvrsta kao stena, zvezda vodilja mojih dana i noći.

Vreme koje nas uči našim greškama, mada  volimo da ih ponavljamo. Životni sat obrće neumorno svoje kazaljke. Dok trepneš okom došao je novi dan. Zajedno čekamo novo svitanje. Novi početak. Novi ciklus. Ruku pod ruku koračamo ka boljem sutra. Zajedno.

Vreme koje će pokazati koja od nas dve je bila u pravu.

Najbitnija ženo mog života, hvala ti što postojiš. 

Reč - dve o Evropesmi

Dragi dnevniče,

Kako sam preko noći postala hejter? Ne znam, možda to čak i nije adekvatna reč, iako će mi mnogi nalepiti tu etiketu nakon ovog teksta. Sinoć nam je RTS plasirao pesmu koja će nas ove godine predstavljati na međunarodnoj muzičkoj manifestaciji, „Eurovision song contest“, koja se održava u Azerbeijdžanu. Ljudi koji me poznaju čitav život, a i oni koji hodaju mojim životnim stazama nešto kraće, znaju koliko volim ovaj festival, iako već godinama, bar po mom skromnom mišljenju, nema sjaj koji je nekad imao.

Odrasla sam obožavajući „Pesmu Evrovizije“, koja je obeležila moje detinjstvo. Sećam se kako sam, krišom, i to vrlo često, pratila izbor, sklupčana iza vrata u pidžami, strogo vodeći računa da me tata i mama ne uhvate „na delu“. Ponekad, ipak, dopuštali bi mi da odgledam prenos do kraja i navijam za naše. Pamtim kako sam bila luda za Danijelom i „Džuli“, toliko da sam kasnije svog psa nazvala po tada dragoj mi pesmi; kako sam skakutala uz Fosile i „Ja sam za ples“ , vrteći se u krug u omiljenoj haljini. Onda smo imali kvalitetne pevače, koji su se birali na domaćem izboru. I sada imamo dosta dobrih pevača, talentovanih, ali iz nekog razloga uporno se forsiraju „zvezde“, a od biranja pesme ostalo je samo sećanje jer nam se pesme danas jednostavno plasiraju, pa kome se svidi svidi, kome ne, nije važno.

Kao što rekoh, sinoć je državna televizija Srbije širokim narodnim masama kako u domovini tako i u dijaspori predstavila dugo najavljivanu, u velikom stilu, pesmu veterana „Evrovizije“ Željka Joksimovića. Da se ne lažemo, nemam ništa protiv njega lično. Privatno čak i slušam njegove pesme, onih par koje su na mene ostavile utisak, i još uvek čuvam jedan cd koji je jednog dana iz Beograda stigao na moju tadašnju adresu u Italiji, sa pesmom koja me je te godine, kada smo bili u Srbiji, oborila s nogu. Jedna prelepa balada, a zna se koliko ih volim pogotovo kada se pronađem u njima, „Zaboravljaš“.  Kako smo imali goste, nisam gledala Evropesmu, ali sam kasnije, na youtube-u, imala priliku da čujem Joksimovićevo remek delo, „Nije ljubav stvar“. Na prvo slušanje, pesma mi uopšte „nije legla“.

Addio, Lucio

Caro diario,

Quando un grande uomo se ne va, si resta senza parole. È la frase che ho scritto ieri sul facebook, accanto a quel semplice, e allo stesso tempo triste, addio. Una grande voce, un uomo sensibile, un vero poeta amato da tutti noi, non solo qui in Italia ma anche all'estero, ci ha lasciato per sempre. L'indimenticabile Lucio Dalla.

Ho appreso della sua scomparsa proprio dai social network, e sono rimasta incredula. Solo pochi giorni fa l'avevo visto in tv, al Festival di Sanremo, e ora dovevo accettare, assimilare la triste notizia. Riascoltavo le canzoni di Lucio che amavo di più, come "Caruso", "Piazza grande", e mettevo al repeat quella che adoro, "L'anno che verrà". Non potevo che emozionarmi. Nel giro di pochi mesi, un'altra delle grandi voci ha lasciato questo mondo. Dopo Amy Winehouse e Whitney Houston, la sorte, purtroppo, ha toccato il bel Paese.



Addio, Lucio. Resterai per sempre nei nostri cuori. Resta in pace.